Shining – V Halmstad
Osmose, 2007
Mijn eerste ervaring met Shining heb ik aan collega Robert te danken. Hoewel ik nog niet bekend was met de muziek van Shining op dat moment had de recensie me zo nieuwsgierig gemaakt dat het niet lang duurde voordat de eerste tonen van The Eerie Cold mijn speakers verlieten. Niet bepaald onverdienstelijk, op het moment van schrijven hoort de plaat namelijk nog steeds thuis in mijn rijtje der all-time favorieten. De plaat had een ongekend kille sfeer, vooral dankzij het feit dat de band geen invloeden van andere instrumenten en genres schuwt.
Sinds ik de ontwikkelingen van de band ben gaan volgen kwam ik er snel achter dat het eigenlijk nooit stil is rondom deze suïcidale band. Sterker nog, de gebeurtenissen en verhalen die dankzij het gezelschap van frontman Kvarforth de wereld in geholpen worden zijn soms zo (lachwekkend) slecht dat zelfs Talpa er geen programma over uit zou durven zenden. Denk bijvoorbeeld aan het debakel van het tien minuten-durende optreden in de Baroeg twee jaar terug, de zogenaamde (en oh, zo doorzichtige) verdwijning van Kvarforth en een gewelddadige cd-releaseparty waar de nieuwe cd nog niet eens verkrijgbaar was.
Voor dit vijfde album Halmstad waren de verwachtingen hooggespannen. Vooraf waarschuwde Kvarforth al dat het album taaie kost zou zijn voor liefhebbers van ouder werk. Aanvankelijk dacht ik dat het zou zijn om de verwachtingen wat te dimmen, maar al gauw werd me duidelijk dat het inderdaad misschien niet een plaat is die alle trouwe Shiningfans direct aan zal spreken. De weg die werd ingeslagen met The Eerie Cold is voortgezet, maar ook met een enorme stap. Zo zijn er bijvoorbeeld meer samples dan voorheen in te horen, die overigens beter dan voorheen geïntegreerd zijn in de muziek zelf. Iets wat de sfeer natuurlijk behoorlijk ten goede komt.
De sfeer is dan ook het sterkste punt van de plaat, dat terwijl de muzikale kwaliteit ook weer vanouds hoog is. Intens, benauwend, dreigend en verlaten zijn een paar steekwoorden waarin ik het zou beschrijven. Ook worden andere invloeden niet geschuwd om de sfeer te versterken. Niet alleen de net genoemde samples zijn uit de kast getrokken, maar ook hoor ik weer veel akoestische gitaren en piano. Zelfs hoor ik op een gegeven moment de progressiviteit terugkomen in strijkinstrumenten en Kvarforth die wat speelser met zijn vocalen om gaat. De vocalen hebben nu zelfs iets weg van Mayhem‘s Atilla. Werkelijk fantastisch!
Tijdens de eerste luisterbeurt miste ik aanvankelijk wel een beetje het tempo, er leek gewoonweg niet in te worden geknald. Maar wat bleek ik er naast te zitten, want bij het vierde nummer Besvikelsens Dystra Monotoni knalt de plaat loeizwaar de boxen uit. Extreem als dat het was op het derde album Angst, maar zo intens als de rest van de plaat. Dat was precies wat de plaat nodig had. Ook het zesde nummer bouwt ook met een aardige snelheid en snijdende riffs op tot een sidderende climax die uiteindelijk uitblijft.
Uiteindelijk kan ik uit enthousiasme nog tal van alinea’s volschrijven, want dit is echt één van de meest opzienbarende releases die dit jaar gaat meekrijgen. En dat terwijl we net een maand of vier bezig zijn. Deze plaat is verplichte kost voor iedereen die ook maar in de lichtste mate uit de voeten kan met grensverleggende blackmetal. Ik ben dan ook zeer benieuwd wat de toekomst in petto heeft voor deze band, want met Halmstad wordt voldaan aan mijn hoge verwachtingen. Sterker nog, het legt de verwachtingen voor een eventuele volgende plaat alleen maar hoger.
Tracklist:
- Yttligare Ett Steg Närmare Total Jävla Utfrysning
- Längtar Bort Från Mitt Hjärta
- Låt Oss Ta Allt Från Varandra
- Besvikelsens Dystra Monotoni
- Åttiosextusenfyrahundra
- Neka Morgondagen
Line-up:
- Phil A. Cirone – Bass
- Kvarforth – Vocals
- Gråby – Guitars
- Huss – Guitars
- Witt – Drums
Links: