Een Engelsman die inspiratie heeft gezocht en gevonden aan de andere zijde van de Atlantische Oceaan en daarbij gewoon maar even twee tegenpolen op een hoop veegt. Want zeg nu zelf: de partyrock van Mötley Crüe wordt zelden in eenzelfde zin genoemd met de grunge van Alice In Chains (tenzij in die zin ook ergens het woord ‘niet’ staat natuurlijk). Servant Leader noemt echter beide bands in een poging duidelijk te maken hoe zijn muziek klinkt.
Leuk Hoogkamer, maar waar hebben we het hier eigenlijk over? Over Raised By Wolves – Part 2, de nieuwe EP van het soloproject van Leigh Oates, inwoner van het Verenigd Koninkrijk welke enige roem heeft (of zou hebben) vergaard als zanger van alternatieve rockbands als Xilla en Order Of Voices. Meest bekende naam op zijn curriculum is echter toch Rise To Addiction, de heavy metalband die voormalig Blaze Bayley-gitaristen John Slater en Steve Wray in 2004 oprichtten. Laatstgenoemde heeft dit deel twee overigens gemasterd, maar van heavy metal is dus geen sprake.
Het eerste deel van dit Romulus en Remusverhaal is overigens stilletjes aan mij voorbij gegaan, maar dat is natuurlijk geen reden om deze dan ook maar niet aan een luisterbeurt te onderwerpen. En om de inmiddels ongetwijfeld aanwezige spanning (een deathmatch tussen Mötley Crüe en Alice In Chains, hoe pakt dat uit?) maar gelijk weg te nemen: het is een aardige.
Vijf tracks worden je voorgeschoteld, goed voor 22 minuten muziek, die – inderdaad – stevig aan de band van Jerry Cantrell doet denken. We horen het direct in het zware (bas)geluid en de drumpatronen van opener Raised By Wolves. Maar ook in de andere nummers wordt stevig de zwaardere Seattlekaart getrokken. Geen bezwaar tegen natuurlijk, maar nergens raken we in die onontkoombare zwarte vortex waar de eerste drie platen van Alice In Chains ons nog steeds in meeslepen. Dat komt enerzijds door de zang. Deze is weliswaar sterk en heeft soms zelfs wat van de klankkleur van Chester Bennington maar mist de achterliggende pijn. Gelukkig maar voor de man zelf natuurlijk. Grotere sta-in-de-weg is dat de nummers soms wat fragmentarisch klinken. Het is alsof Oates in al zijn ijver soms tracht van drie songs één te maken, alsof hij soms net even iets te hard zijn best doet. Luister naar Raised By Wolves en Coming Down en je voelt vermoedelijk wat ik bedoel.
Toch is laatstgenoemde song samen met het afsluitende Yearn de absolute luistertip van deze plaat. De track heeft een Devin Townsend-feel vooral vanwege de meditatief rustig uitgeblazen zang en de ruimte om te ademen. Voeg daarbij een sterk gezongen refrein dat in al zijn lagen pakkender is dan dat van de vorige nummers en we hebben een winnaar dames en heren! In Yearn durft Oates dan wel te vertrouwen op de kracht van de melodie zelf. Vijf minuten lang doet deze licht hypnotiserend zijn werk, waarbij we helemaal tot rust komen.
Leigh zelf geeft Raised By Wolves het stempel ‘just a great fun project for a musician’. Het zal de reden zijn dat een echt eigen gezicht nog ontbreekt. Tegelijkertijd luistert de plaat prettig weg en dat is ook een kwaliteit. Is dat dan de rechtvaardiging voor de verder wat onbegrijpelijke verwijzing naar Mötley Crüe?
Label:
Leighviathan, 2021
Tracklisting:
- Raised By Wolves
- Head Over Heart
- Coming Down
- Words Fail
- Yearn
Line-up:
- Leigh Oates – Alles
Link: