Sear Bliss – Grand Destiny
Sear Bliss bestaat nog! Ik had eerlijk de hoop op een nieuw album al een hele tijd opgegeven tot ik enkele maanden terug ‘Grand Destiny’ op het net zag staan. Niet zo verwonderlijk ook als je weet dat hun laatste plaat van 1998 dateert. Twee jaar geleden was er dan nog een promootje met de titel ‘Soulblight’, maar toen er na een jaar nog steeds geen nieuw album was dacht ik dus dat de band een stille dood was gestorven. Niets is echter minder waar! Sear Bliss slaat op dit ‘Grand Destiny’ genadeloos terug… en hoe!
‘Grand Destiny’ is zo ongeveer een beetje een synthese geworden van alles wat Sear Bliss voorheen deed: het sferische van ‘Phantoms’, de strakheid van ‘The Haunting’ en de gedrevenheid van ‘The Pagan Winter’ zijn hier op een prima manier verenigt. In principe is Sear Bliss dus eigenlijk niet echt veel afgeweken van de weg die ze opgingen. Wat ik wel een beetje mis zijn die opbouwende gitaarsolo’s die in oudere nummers als ‘Aeons of Desolation’ de dienst uitmaakten, doch verder geen geklaag van mijn kant. Zolang ze die typische ijle sfeer kunnen oproepen met nummers als ‘Death in Torment’ mogen ze van mijn nog heel veel platen maken.
Van de line-up van de vorige plaat zijn trouwens enkel zanger/bassist András Nagy en drummer Zoltán Schönberger over en op zo’n moment is het toch opvallend dat de sound van de band zo weinig verandert.
De kenmerkende trompetpartijen die van Sear Bliss altijd al een hoogst originele band maakten zijn deze keer wat meer ingezet dan voorheen, maar het blijft geloofwaardig en het klinkt beslist niet als een trukje om perse origineel over te komen. Die trompet was er trouwens al van het begin bij.
Verder moet ik nog vertellen dat Sear Bliss met ‘God Man’ en ‘Moments of Falling’ een stel snelle black-metalnummers heeft geschreven zoals je die nog maar weinig ziet tegenwoordig. Meest pretentieuze nummer is ‘Infinitude’ (laatste nummer van de CD) waarop de band als het ware zijn eigen grenzen aftast wat betreft variatie en sfeeropbouw. Subliem is hier het woord.
Samenvattend zou je kunnen stellen dat Sear Bliss, alhoewel ze niet echt anders te werk zijn gegaan dan vroeger, anno 2002 nog steeds klinkt als een frisse jonge band die echter volwassen nummers schrijft. ‘Grand Destiny’ biedt dan ook niet echt verrassingen, maar put zijn bestaansrecht dromerige, sferische en goed uitgevoerde black-metal waarbij snelheid én variatie nooit veraf zijn. Een niet misse aankoop wat mij betreft.