Satyricon – The Age of Nero
Roadrunner Records, 2008
Satyricon is toch wel één mijn favoriete metalbands aller tijden. Niet alleen omdat ik Rebel Extravaganza tot mijn lievelingsalbum reken, maar ook om te reviewen blijft het leuk. Wat je ook van de band als reviewer voor de kiezen krijgt, geen enkele keer is het een herhalingsoefening en toch weet het Noorse black metalduo altijd herkenbaar te klinken. Voor dit zevende full-length hoofdstuk The Age of Nero waren mijn verwachtingen traditiegetrouw hooggespannen. Dit viel extra te wijten aan het lekkermakertje My Skin is Cold. Een EP die begin dit jaar het levenslicht zag. Niet alleen vanwege het heerlijke titelnummer dat ook op deze plaat staat, maar ook vanwege de samenwerking met een orkest.
Toen ik Satyr interviewde vertelde hij me dat het album als een geheel gezien moet worden. Het pakt de luisteraar op en neemt het mee op een reis door de sinistere kijk op de wereld van Satyr. Satyricon is er in ieder geval met vlag en wimpel in geslaagd om de luisteraar vanaf de eerste seconden bij strot te grijpen en mee te nemen, want het openingsnummer Commando begint met een venijn en agressie die mijn Rebel Extravaganzahartje plots weer doet kloppen. Er zijn zaken die meteen opvallen, de geluidsmix bijvoorbeeld is om de vingers bij af te likken. Vergelijk maar eens de EP-versie van My Skin is Cold met de nieuwe versie.
Ook valt meteen op dat de rechtoe-rechtaan insteek die de nummers op het voorgaande album Now, Diabolical hebben plaats heeft gemaakt voor grote diversiteit. Nummers als Commando, My Skin is Cold en Die By My Hand tillen je als luisteraar bij de kraag op om je vervolgens heen en weer te bitchslappen, terwijl The Wolfpack, The Sign of the Trident en Last Man Standing per luisterbeurt lijken te groeien. Bij mij zwakt de aandacht echter een beetje af bij deze nummers, ondanks de gave riffs van Last Man Standing. Het enige dat vergelijkbaar is gebleven met Now, Diabolical is de afsluiting Den Siste, die wat logger van aard is en subtiel ondersteund wordt door koperblazers.
Laat ik er niet verder omheen praten, Satyricon heeft weer een dijk van een plaat afgeleverd. Aan mijn hooggespannen verwachtingen is voldaan, zonder dat er veel orkest aan te pas komt. De plaat is minder makkelijk in te komen dan zijn voorganger, maar het is de diversiteit die het verrekte interessant maakt en daardoor meer mensen aan zal spreken. Voor mij zijn het de agressievere nummers die ervoor zorgen dat de plaat keer op keer weer mijn buren teistert, maar ik kan er goed inkomen als Volcano-liefhebbers de groeinummers beter waarderen.
The Age of Nero zou de schakel kunnen zijn die de albums Rebel Extravaganza met Volcano verbindt. Wellicht dat het logischer zou zijn geweest als The Age of Nero tien jaar geleden het levenslicht had gezien. Liefhebbers die enkel de oude cd’s van Satyricon waarderen hoeven voor deze plaat dan ook niet hun grot uit te komen. Liefhebbers van de vorige drie cd’s kunnen prima uit de voeten met deze plaat. Rebel Extravangza wordt niet van mijn troon afgestoten, maar mijn top-tien van 2008 heeft in deze tussenstand een nieuwe koploper.
Tracklist:
- Commando
- The Wolfpack
- Black Crow on a Tombstone
- Die By My Hand
- My Skin is Cold
- The Sign of the Trident
- Last Man Standing
- Den Siste
Line-up:
- Satyr – Vocalen, gitaar
- Frost – Drums
- Gildas Le Pape – Sessiegitaar
- Victor Brandt – Sessiebas
Links: