Dit is best wel grappig. Toen ik een jaar of zestien was vond ik in een tweedehandszaak (Bonte – Brugge) een album van Satanic Surfers. Ik kocht het, samen met Diabolical Masquerade‘s Ravendusk In My Heart. Veel verder uit elkaar dan dat kan muziek bijna niet liggen. Satanic Surfers bleek punk te spelen en een Zweedse band te zijn (net als Diabolical Masquerade inderdaad). Het album dat ik er scoorde, heette Hero Of Our Time. Na verloop van tijd begon ik het steeds meer te appreciëren, meer dan de commerciële punk die de radio toeliet en ik ging zelfs verder zoeken binnen het genre (H2O, Ignite, Bad Religion…) zonder dat het uit de hand liep. Andere albums van Satanic Surfers heb ik nooit gehad. De band is blijkbaar nog steeds actief, maar heeft toch een aantal jaren on hold gestaan. Ik kan het de heren niet kwalijk nemen.
Bij het horen van deze nieuwe plaat schrik ik meteen van het feit dat het nog steeds erg herkenbaar is. De stem van zanger Rodrigo Alfaro (die ook drumde) doet meteen een belletje rinkelen, vooral als hij de hogere noten pakt. Je hoort meteen ook dat hij niet meer zo impulsief is als vroeger, de tijd heeft duidelijk invloed. De stijl blijft echter onveranderd. De manier waarop hij zijn woorden op het einde van iedere zin extra kracht bijzet, de manier waarop hij ‘spoken word’ brengt: geen haar veranderd. Hetzelfde hoor je terug bij de rockerige en swingende heavy punkriffs. Misschien logisch, omdat het dezelfde gitaristen zijn als destijds in 1996, maar dat is ondertussen toch dik twintig jaar geleden.
Wat ook opvalt, is het feit dat Satanic Surfers nog steeds heel nonchalant omgaat met zijn nummers. Het “rommelige”, onafgewerkte, onbedachte (geen finishing touches, vreemde rangorde, sterkere nummers naar het einde toe) van Satanic Surfers is nog steeds aanwezig. Charmant! Of je daarvoor meer punten moet geven aan een album? Wellicht niet. Sowieso is dit een moeilijke om te scoren, want behalve The Usurper heb ik nergens een nummer gevonden dat blijft hangen (dat heb je wel vaker met het eerste nummer van een album). Ik ga dan ook op veilig spelen en dit een ruime voldoende geven. Begin er echter niet aan als punkrock luisteren je een slechter idee lijkt dan flossen met een loshangend draadje uit één van je moeders ongewassen sokken.
Score:
74/100
Label:
Mondo Macabre Records, 2018
Tracklisting:
- The Usurper
- Catch My Breath
- Self-Medication
- All Gone To Shit
- Ain’t No Ripper
- Madhouse
- Going Nowhere Fast
- Paying Tribute
- Pato Loco
- Back From Hell
Line-up:
- Stefan Larsson – Drums
- Max Huddén – Gitaar
- Magnus Blixtberg – Gitaar
- Rodrigo Alfaro – Zang
- Andy Dahlström – Basgitaar
Links: