Saor – Forgotten Paths

Geschreven door op 30-03-2019 om 19:33.

Andy Marshall bracht eerder dit jaar met zijn band Saor zijn vierde album uit. Ik verheerlijkte deze band al in reviews, zoals die van het album Guardians. Deze mens weet op majestueuze manier zijn Schotse erfenis, afkomst en adoratie in de verf te zetten met pagan en black. Velen kwamen al in contact met de muziek van Saor (en Fuath) en hebben nooit meer losgelaten. Ook ik behoor tot die groep, sinds ik met het debuutmeesterwerk van Andy in contact kwam (Roots, oorspronkelijk uitgebracht onder de naam Àrsaidh in plaats van Saor).

De albums van Saor beperken zich meestal tot vier of vijf nummers met een uitgestrekt lengte in tijd en ruimte. Deze keer zijn het vier nummers, waarvan het laatste een instrumentale track is. De nummers zijn telkens tranentrekkend mooie passages langs Schotse panorama’s, glooiend, onherbergzaam, getuigend van intense schoonheid. Voor de romanticus in mij helemaal de bovenhand neemt tijdens het schrijven van dit stuk, benoem ik alvast zo rationeel mogelijk de technische feiten. Neige (je weet wel) doet een gastbijdrage tijdens het eerste nummer, met doorleefde screams. Lambert Segura brengt in ieder nummer vioolpartijen die je diepste snaren beroeren, Sophie Rogers brengt in het nummer Bròn vrouwelijke vocalen die je evenmin neutraal kunnen laten zitten luisteren en Kevin Murphy zorgt met zijn doedelzak op het nummer Bròn voor nog meer sentimentele ervaringen. Blastbeats en blackmetalgerag worden afgewisseld met intiem clean gezang, fijnzinnige snaarberoeringen op viool en harp, hetgeen resulteert in een contrast zo hard en mooi als het de natuur zelve.

Naast het muzikale aspect is er ook het inhoudelijke, tekstuele gedeelte, met teksten die linken naar werken van Neil Munro en William Renton, stuk voor stuk pareltjes. Het klinkt nu wellicht helemaal alsof ik ongenuanceerd geëmotioneerd ben tijdens het schrijven van deze review, en dat klopt. Alleen is dit ondertussen de pak en beet dertiende keer dat ik het zo rationeel mogelijk probeer te brengen en het lukt me nog steeds niet om zonder al die “feels” een tekst neer te pennen. Conclusie: dit is groots en gaat recht naar vanbinnen. Zelfs als daar niets zit, vult het je met een natuurlijke gloed. Dik 38 minuten lang.

Oja, voor wie het mocht interesseren, Andy Marshall geeft op 28 september een akoestische set weg in de Amuz in Antwerpen, samen met onder andere Austin Lunn (Panopticon) Don Anderson (ex-Agalloch), Kathrine Shepard (Sylvaine) en Aerial Ruin (bekend van Bell Witch). Hier vind je meer info.

Score:

87/100

Label:

Avantgarde Music,2019

Tracklisting:

  1. Forgotten Paths
  2. Monadh
  3. Bròn
  4. Exile

Line-up:

  • Andy Marshall

Links: