Ruins – Front the Final Foes
Debemur Morti, 2009
Uit Tasmanië komen deze twee duiveltjes. Ruins is zo een beetje het vergeten broertje van The Amenta, maar dan ook weer niet helemaal. Ruins gaat namelijk voluit de black- en death-kant op, niet zozeer de industriële. Ruins maakte tot op dit moment inclusief dit album drie verschillende albums. Telkens uitmundend, dit is geen uitzondering.
Waarom? Simpel, het is een waanzinnig sterk gezelschap. De drummer is een beest, een machine, Gene Hoglan goes black metal. Geen gezever. Frontman Alex Pope mag dan wel een Australiër zijn, hij klinkt alsof ze hem vanaf zijn geboorte in de sneeuw gelegd hebben. Wat een akelige strot heeft die man. Het werd reeds opgemerkt, Ruins klinkt vrij Noors, dat klopt ook. Vooral Satyricon is een passende referentie. Nuja, Satyricon… eigenlijk hoor je op Front the Final Foes een mix van extreme black metal en de epische, “diabolische” black ‘n’ roll die Satyricon in het verleden bracht met respectievelijk Rebel Extravaganza en Now, Diabolical. Dit Front the Final Foes is de geslaagde, extreme versie van The Age of Nero! Geloof me vrij en luister bijvoorbeeld naar Front the Final Foes (het titelnummer), het perfecte voorbeeld van voorgaande stelling.
Ruins gooit alle cliché’s overboord en verslaat vele Scandinaviërs in hun eigen spelletje. Ruins geeft les in kille strakheid en brengt een uitmuntende mix van extreme black metal en een venijnige drap evil vibes. Win!
Tracklisting:
- Breath Of Void
- The Sum Of Your Loss
- Cult Rapture
- Annihilate
- Front The Final Foes
- Hallways Of The Always
- Keeping This Crown
- With These Winged Words
Line-up:
- Alex Pope – Guitars, bass, vocals
- David Haley – Drums
Links: