Rizon – Masquerade
Karthago Records, 2012
Werkelijk, het heeft geen zin dat je na deze zin nog verder leest. Toch niet als je, net als de sukkelaar die belast werd met dit derde album, je tijd niet wil verdoen. Een uur en een kwart van je reinste bagger, bedankt hoor! Deze band verdient jouw aandacht niet, ga weg, kssjt! Welke band? Rizon, een zevendelige powermetalniemendal uit Zürich.
Zodra er een vrouwelijke zangeres mee gemoeid is, zit je als metalfan al met een vooroordeel: melige gothic. En de symfonische synths met voorbijgestreefde chuggitaren kunnen dat vooroordeel nooit afschudden. De harmonics zijn net als de solo’s te tam en bot , de keyboards gaan te weinig de combinatie met de rest aan zodat alles telkens even moet wijken en het melodiewerk in het algemeen is niet van die aard dat je er met open mond naar zit te luisteren. Eerder met een verveelde apathie en hoop dat je deze zitting snel kan afronden. Een uur en een kwartier, we herhalen het vooral uit zelftrots. Alleen de gotische macht van Remotion had nog een tikje origineel kunnen uitdraaien.
Ware het niet dat we aan het grootste probleem graag een hele alinea willen wijden. Van een ballade tussen man en vrouw moet je als antiromantische Valentijnshater een plasje kots wegslikken. Zij heeft iets van Linda van Milk Inc. (helaas niet de looks). Hij zingt met de neusharen en storend Don Juan-accent. Zeker als hij probeert om de hogere noten van het kweelmens te evenaren lijkt het alsof ze de haartjes waar hij mee zingt aan het epileren zijn. De wisselwerking: een van hen zingt de strofes, de andere de brug en het refrein verlagen ze samen tot een tweestemmig debacle op aftandse gitaarakkoorden die volledig in het teken van de steriele zanglijnen staan en nauwelijks enige steunkracht bieden. Het lijkt op een wedstrijd “wie vind de minst pakkende zanglijn op de lege gitaren”. Beide scoren pijnlijk hoog.
Hier heeft niemand wat aan. Niet de fan van het female-fronted genre, niet de algemene gothicfan, noch de powermetalfan. Het is matig gezongen, nog slechter gecomponeerd maar het ergste is dat er geen kloten inventiviteit in te vinden valt. Tijdsverspilling!
Tracklisting
- High Flyer
- Sigh From Eternity
- Masquerade
- Tears Of The Sun
- Remotion
- Same Shame
- Rise On
- El Dios
- Out Of Nowhere
- Cold Winters Night
- Time After Time
- Lost In Silence
- Bells
Line-up:
- Jim Dodd – Basgitaar
- Tom Lindegger – Drums
- Christian Götz – Gitaar
- Mark Wietlisbach – Gitaar
- Marco Küderli – Keyboards
- Matthias Götz – Vocals
- Seraina Telli – Vocals
Links: