Rival Sons – Pressure And Time
Earache, 2011
Als je net als ik nog regelmatig een album uit de kast trekt van Led Zeppelin, The Who, Deep Purple of Thin Lizzy heb je al snel het idee dat je te laat geboren bent. Sommige van deze acts treden nog steeds op, maar dat kan in het algemeen niet het verlangen naar ver vervlogen tijden stillen. Gelukkig zijn er op gezette tijden bands die een poging doen om deze tijden te doen herleven. Denk in de jaren negentig van de vorige eeuw aan acts als The Black Crowes of Kula Shaker die met nostalgische klanken zelfs the charts wisten te bestormen.
Anno 2011 hebben we het Amerikaanse jonge honden gezelschap Rival Sons die geheel in de stijl van illustere stadion acts uit begin jaren zeventig muziek opneemt. Uit interviews die ik gelezen heb wensen de heren nadrukkelijk niet te worden afgedaan als Led Zeppelin-kloon. Daarmee maak je het de luisteraar niet makkelijk, want de referenties aan dit legendarisch kwartet zijn onontkoombaar op de tweede langspeler Pressure & Time. Het titelnummer had bijvoorbeeld zo op II of IV kunnen staan. Het is wel één van de hoogtepunten van deze plaat. Het nummer swingt werkelijk de pan uit en het spelplezier spat er van af. Dit nummer is exemplarisch voor de rest van het album.
Pressure And Time opent met All Over The Road waar in de laatste dertig seconden het nummer Hush in is verwerkt. Een nummer waar Kula Shaker ooit een hit mee had, maar wat vooral bekend is geworden door Deep Purple, Mark I. De tweede track Young Love is dan weer overduidelijk een ode aan The Doors. Met name het jengelende orgeltje, het ritme en het eerste couplet had van de band van Robby Krieger en co. kunnen zijn. En zo kan ik alle tien tracks wel bij langs gaan, maar misschien is het veel leuker om dat zelf te gaan ontdekken. Ik heb in ieder geval nog invloeden van The Who, Free en nogmaals Led Zeppelin aangetroffen. In tegenstelling tot de door Rival Sons geëerde idolen van verzandt de band niet in instrumentaal gefröbel wat de vaart uit het album haalt. De nummers op Rival Sons klokken zo rond de drie minuten en de vaart wordt er behoorlijk ingehouden. Desondanks kakt de plaat halverwege met Save Me en Gypsy Heart wat in, maar met het bezwerende White Noise en het dromerige Face Of Light sluit Pressure And Time met veel meer dan een voldoende af.
Zanger Jay Buchanan heeft een lekkere strot die doet denken aan die van Paul Rodgers, maar desondanks wel een uniek geluid in zich herbergt. Een sterk pluspunt voor deze retro-band waardoor zij niet volledig weggezet kunnen worden als Led Zeppelin-kloon. Het songmateriaal is dermate catchy dat er wellicht nog wel een hitje voor de Amerikanen inzit. Tot die tijd denk ik dat de festivals die deze band hebben geboekt al spekkoper zijn, want uiteindelijk lijkt Rival Sons te brengen wat de hierboven genoemde voorbeelden dertig jaar gelden op het podium konden brengen. Ben benieuwd wanneer ze bij ons in de buurt neerstrijken.
Wat ik, tot slot, jammer vind is dat het artwork van Storm Thorgorson (o.a. Pink Floyd, Anthrax, Audioslave, Bruce Dickinson en (jawel!) Led Zeppelin ontzettend lijkt op de hoes van de laatste Steve Miller Band. Dat komt dan gewoon wat goedkoop over. Daarnaast vind ik het niet een van de sterkste werken van Thorgorson. Wat dat betreft had Pressure And Time wel wat authentieker artwork verdiend. Maar ja, men krijgt uiteindelijk wat men verdient.
Tracklisting:
- All Over The Road
- Young Love
- Pressure And Time
- Only One
- Get Mine
- Burn Down Los Angeles
- Save Me
- Gypsy Heart
- White Noise
- Face Of Light
Line-up:
- Jay Buchanan – zang
- Scott Holiday – gitaar
- Robin Everhart – bas
- Mike Miley – drums
Links: