Rhin – Passenger
Grimoire Records, 2016
Zo af en toe verschijnen er jonge bands op de radar die daadwerkelijk een frisse wind doen waaien door soms nogal rigide genres. Neem Rhin, dat met Passenger niet het debuut uitbrengt, maar wel een verfrissende blik op het hele stoner/sludge genre werpt. Denk Melvins, maar toch wel iets minder experimenteel dan die legendarische band. Toch kunnen de Amerikanen zeker zeggen dat ze een eigenzinnig geluid hebben ontwikkeld, met veel noise en hardcore, waarbij zeker niet wordt teruggeschrokken voor het gebruik van wat minder orthodoxe elementen. Om het maar vast te verklappen: Rhin heeft in dit genre een van de betere albums van het jaar uitgebracht.
Het lawaaierige amalgaam staat stijf van de energie, energie die door middel van onweerstaanbare grooves wordt geuit. Het venijn waarmee de riffs worden gebracht en de manier waarop geschakeld wordt tussen noisey passages en hyperactief geram doet denken aan bands als METZ, maar Rhin heeft een eigen plaats gevonden door een inventieve inzet en interpretatie van ongewone elementen. Neem Bad Timing, dat de sludge equivalent van een stereotype reggae nummer laat horen, maar ook grote delen van Snivlem, dat rechtstreeks van een Melvins album zou kunnen komen (inclusief het gebruik van effecten). Het punt is dat pogingen tot nabootsing van die laatstgenoemde band vaak stranden en het label ‘copycat’ aan de kopiërende band gehangen wordt, maar dat Rhin dat ontstijgt. Hoe makkelijk de muziek soms ook herleid kan worden, het gevoel blijft authentiek en voor mij is dat het belangrijkste.
De productie van Passenger is behoorlijk rauw en fuzzy, zoals ik dat graag heb bij dit soort muziek. De vocalen lijken wat naar de achtergrond gedrukt, maar daardoor neemt het vergif in het geschreeuw alleen maar toe. Dat vergif is een belangrijk aspect van de atmosfeer die geschept wordt, want ondanks de wat jolige karaktertrekken van sommige riffs, gaat er een impliciete urgentie uit van de muziek. Dat uit zich dan in die venijnige trekjes, die maken dat je het album serieuzer neemt dan je op eerste gezicht zou doen. Een kwaliteit die aan weinig bands voorbehouden is (ook hier weer: Melvins!), maar die Rhin schijnbaar moeiteloos verwerkt in zowel de riffs als de vocalen.
Zoals gezegd heeft Rhin hier een van de betere platen van dit jaar in handen (in de hele stoner/sludge scene dan hè) en ik denk dat we nog het nodige mogen verwachten van de band in komende jaren. Als de eindeloze grooves en ongebreidelde agressiviteit voorspellers zijn voor wat komen gaat, dan ziet het er uit alsof Rhin best eens voor een nieuwe, progressievere wind in het genre kan gaan zorgen, zoals ook bands als Ghold daar nu mee bezig zijn. Laat ons hopen!
Tracklisting:
- Uncle Tuck
- Unwell
- Drag My Feet
- Snivlem
- Clay
- Basement
- Bad Timing
Links: