Rain – Spacepirates
Aural Music, 216
Het was voor mij al weer even geleden, een Italiaanse band reviewen. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar de metal die daar vandaan komt is met enige regelmatig even slap als de schijven die onder de noemer Casa di Mama voor pizza’s moeten doorgaan. (Serieus, heb je die troep wel eens op?) Anyway, Italiaanse metal dus, in dit geval gebracht op het album Spacepirates van het vijfkoppige Rain.
Hoewel, echte metal kun je dit eigenlijk niet noemen. Stevige hardrock eerder, met duidelijk invloeden van onder andere Motörhead, Foo Fighters en Guns ’N Roses. Die laatste naam uit zich overigens vooral in puberale teksten als “You wanne see me dead, you wanna see me sick. You’re gonna see yourself, sucking my…” In het nummer 86 doet zanger Mantis Le Sin (goeie naam..) alsof hij Lemmy zelf is, en dat lukt hem om eerlijk te zijn niet eens onaardig. Helaas is het zijn enige overtuigende bijdrage aan Spacepirates. Dat in combinatie met de wel heel simpele akkoordenschema’s en de gigantische clichés in de breaks maken dat deze achtste (!) langspeler van Rain gewoon opgaat in het grauwe gebied van de middelmatige releases.
Van een band die al in 1980 is opgericht mag je tegen deze tijd toch wel een enigszins eigen geluid verwachten. In het geval van Rain is dat duidelijk niet het geval, want er is aan de nummers goed te horen naar welke bands de heren op dat moment luisterden. Wellicht dat Spacepirates met een bord spaghetti onder m’n kin er een stuk beter in gaat, maar als ontbijt, vergezeld door een bak muesli en een kop koffie is (ook) deze Italiaanse band bepaald geen hoogvlieger.
Tracklisting:
- Spacepirates
- Not Dead Yeat
- Hellfire
- Black Ford Rising
- Billion Dollar $ong
- 86
- Forever Bitch
- We Don’t Call the Cops (W.D.C.T.C.)
- Kite ‘n Roll
Line-up:
- Mantis Le Sin – Vocalen
- Alessio Amorati – Gitaar & vocalen
- Amedeo Mongiorgi – Gitaar & vocalen
- Gabriele Ravaglia – Bas
- Andrea Fedrezzoni – Drums
Links: