Een nieuw album van eigen bodem, deze keer van een melodische deathmetalband uit Den Haag, genaamd Rages Of Sin. Hij debuteert met Divergence, een album met wel erg opvallende titels. Nu is deze recensie lichtelijk afwijkend dan de vele andere die ik op mijn naam heb staan. Ik ben namelijk specifiek gevraagd door de heren om het debuutalbum te recenseren. Wees voorbereid, mijn mouwen zijn al opgestroopt..!
Nu dat de angst een beetje ingeboezemd is, zal ik mij als eerste richten op de titels: allemaal beginnend met een ‘d’, alle bestaand uit slechts een enkel woord, maar de songs lijken geen van alle met elkaar verbonden. Geinig concept en dat doet mij toch afvragen wat het verhaal achter deze keuze is. Oké, nu dat uit de weg is: Rages Of Sin is dus een melodeathband uit Den Haag en is opgericht in 2009. Het eerste debuut, de EP getiteld The Gospel Of…¸ werd twee jaar geleden uitgebracht via Into The Limelight Records. Anno 2020 debuteert de band opnieuw, maar nu met een studioalbum dat in eigen beheer is uitgebracht.
Nou, daar gaat ‘ie dan, numero uno. Het eerste wat in mij opkomt, terwijl de opener afspeelt, is: Zo, goedemorgen! Wil je even flink wakker geschud worden, begin dan met deze track. Floris neemt aan het begin namelijk een diepe teug adem en blèrt zijn longinhoud in één keer leeg. Tim windt er ook bepaald geen doekjes om met zijn ‘rakataka’ drumpartij (ja, zo vertaal ik de klank van een drumstuk…). Verder hoor je het fijne tremolopicking op de gitaren. Maar het hoge tempo wordt na de eerste minuut onderbroken door lompe, trage, vooral zware death metal en…jawel hoor, diepe guttural growls (more piggy squeal, please). Het is bijna slamdeath metal, zo bruut en smerig als het klinkt, maar dan wel van korte duur, want na een halve minuut gaat het tempo weer naar standje adrenaline.
Vaak hoop ik op een album ten minste één zogeheten beuknummer aan te treffen. Rages Of Sin geeft hier gehoor aan! Neem nu de track Derivance. Deze begint met een haast Morbid Angel-achtige start (ook moest ik aan Immolation denken qua klank) en zet de toon voor een lompe, mid-tempo beuker waarbij je niet anders kan dan je helemaal kapot headbangen. Zeker halverwege het nummer, waar het haast lijkt alsof dit een niet eerder uitgegeven plaat is van Bloodbath. Maar daar houdt de diversiteit in het nummer nog niet op. Wat dacht je van een potje blackmetal-achtige pleurisherrie zo rond de drie minuten? Persoonlijke favoriet, hiero!
De tracks Deliverance (welke met een zodanige progressie start, dat ik sterk het vermoeden krijg dat men hier door Opeth was geïnspireerd), Deviance (welke weer meer de melodische aspecten van het deathmetalgenre oppakt, maar stiekem nog een paar blackmetal-achtige gitaarlijnen kent) en Descendants (toch wel meer “melo” dan “death” en wat zwoeler) brengen nog een laatste windvlaag van afwisseling en houden de luisteraar geboeid.
Tot nu toe heb ik vol lof geschreven over dit debuut van de Hagenezen (of Hagenaars?), maar helemaal zonder kleerscheuren komen ze niet weg (geen kleerscheuren is niet ‘metal’, natuurlijk…). Zo ben ik persoonlijk niet helemaal overtuigd van de cleane zang. Hoewel zuiver en niet misplaatst in de nummers waar deze aanwezig is, ligt hij net niet helemaal prettig in het gehoor. Dit is eerder een smaakkwestie, dus vorm vooral jouw eigen mening. Het tweede punt wat ik onder de aandacht wil brengen is de diversiteit aan stijlen die men terug vindt op dit album. Hoewel ik deze persoonlijk verwelkom, kan ik mij best indenken dat zij voor andere luisteraars misschien wat minder goed te verteren valt. Die zullen dan een uniek kenmerk en de spreekwoordelijke ‘rode draad’ van het album niet mee krijgen. Ook dit is natuurlijk subjectief en ik kan het mis hebben.
Nou nou, kleur mij maar als positief verrast! Rages Of Sin heeft met Divergence een heerlijk diverse plaat van een zeer degelijk niveau te pakken. Hoewel bestempeld als melodische death metal, is dit slechts de kern van de muziek en worden allerlei andere metalgenres aangegrepen. Hiermee wordt een avontuur neergezet waarbij de luisteraar genoeg te ontdekken heeft. Deze zal daarmee het album meerdere luisterbeurten moeten geven om alles goed te kunnen absorberen. Ja, het is dus een soort ontdekkingsreis! Een reis die ik menigeen echt wel zou willen aanraden.
Score:
80/100
Label:
Eigen beheer, 2020
Tracklisting:
- Defeasance
- Deference
- Defiance
- Dalliance
- Derivance
- Deliverance
- Deviance
- Descendants
Line-up:
- Floris Gijzenij – Zang, gitaar
- Steve Boender – Gitaar
- Ron van Dijk – Basgitaar
- Tim Zuidema – Drums
Links: