PUi – Neo Primal
Eigen Beheer, 2013
Uit New York komen ze, de Neo-Primal rock-/metallieden van PUi. Ik kende ze totaal niet, maar ondertussen zijn er al meerdere tribalmetalbands en folkloristische funky metalbands uit de Big Apple gepasseerd die een degelijk niveau haalden. Straatmuzikanten-metal van de betere soort, zeg maar.
PUi dus, dat zichzelf het label Neo-Primal op kleeft. Arabische melodielijnen en tribaltoestanden, vermengd met lasereffecten en andere hippe electro-effecten uit de trance-school voeren het hoge woord op instrumentaal vlak, ze brengen sfeer en determineren de metal die slechts de voedingsbodem is voor dit zwierige gedoe. Niet alleen Arabische en andere Aziatische ritmes komen voorbij, ook veel funk en soul, zelfs zwierige ragga-jungle is deze band niet vreemd. Het lijkt soms wat op System of A Down met Disturbed en een pak wereldmuziek.
Interessant spul voor moderne metalisten die het graag breed houden en tevens houden van een mainstream sound, inclusief dubstep-gebrom. Ik word er eerlijk gezegd niet echt blij van, daarvoor is het te geforceerd en te sfeerloos, vooral omwille van het zoutloze metalgedeelte. De jankerige zigeunerzang hoef ik ook niet meer te horen.
Tracklisting:
- Taklit
- One
- Aptal
- Pledge Of Rejection
- True Vision
- Laughing at Death
- People of the Moon
- Healing
- Maara
- Korkak
Line-up:
- Prince
- Siren
- Makina
- Shaa
- Tek
- Ki
Links: