PsyOpus – Ideas of Reference
Reflections Records, 2005
Archiveer onder: Teringherrie
Aanverwante bands: The Dillinger Escape Plan, Ion Dissonance, The End, Daughters.
Het Amerikaanse PsyOpus schudt de wereld weer even wakker met een radicale uitspatting van ultratechnische spastische ADHD grind-metal in de extreemste zin van het woord. De breaks vliegen om je oren; het ene gitaarloopje is nog van-de-pot-gerukter dan de ander; de bassist freakt gewoon lekker mee; de zanger schreeuwt zijn longen uit het lijf alsof zijn leven ervan afhangt en de drummer doet dingen waarvan een normaal mens het bestaan niet eens vanaf wist. Van voorspelbaarheid heeft de band nog nooit gehoord, want je wordt de hele plaat lang door op het verkeerde been gezet. Je wordt heen en weer geslingerd tussen de beukende riffs en de lachwekkende (in positieve zin) gitaarriedels en breaks.
Soms vraag ik me wel eens af wat voor mensen achter dit soort bands schuil gaat. Is het net zo’n zooitje ongeregeld als blijkt uit hun muziek, of doen ze dit juist om hun rustige, teruggetrokken bestaan of hun verlegenheid te compenseren? Nadat ik onlangs een interview had met de heren van The Dillinger Escape Plan kwam ik er achter dat dit ook gewoon relaxte en intelligente kerels zijn met het nodige gevoel voor humor. Pas als ze het podium opkruipen of hun instrument beroeren dan gaat de knop om en komt het beest los.
PsyOpus gaat muzikaal nóg een stukje verder dan TDEP. Zeg maar het Canadese The End, maar dan toch wel met meer melodie en herkenbaarheid. Voor zover je het melodie kunt noemen (dat ik het woord durf te noemen!) want meerdere luisterbeurten zijn nodig om eindelijk eens een deuntje mee te kunnen neuriën. Tot die tijd wissel je (tenminste ik…) een wijd opengesperde mond en ogen van verbaasdheid af met een enorme glimlach, terwijl je zit te luisteren naar deze bijna ondoenlijke vorm van muziek, waarbij je na het volledig beluisteren van het album snakt naar de lieflijke klanken van een zoetsappige ballad. Dit is wel zo verdomde extreem dat ik wel eens denk: “Waar gaat dit in godsnaam heen?!” “Waar is de grens?!”
PsyOpus heeft in ieder geval naar zijn eigen grenzen gezocht. Of ze die gevonden hebben weet ik niet, maar veel verder dan dit hoeft het voor mij ook niet te gaan (of je moet Fantômas heten natuurlijk…). Er zit nu nog enige vorm van “structuur” in de nummers (lees: minder fragmentarisch dan een Fantômas), waardoor er toch niet iets van herkenbaarheid ontstaat. Neem het nummer Death, I…, waarbij het cleane freejazz intro”melodietje” (weer dat woord…) moeiteloos wordt overgenomen door de hakkende gitaren en het over-the-top drumwerk. Schitterend gewoon! De liefhebbers van zulke extremiteiten weten denk ik wel genoeg en tegen de rest van de mensen met een openminded gevoel voor muziek (of humor) wil ik zeggen: probeer het eens en laat je van je stoel blazen door deze tentoonstelling van fantastisch gekunstelde herrie.
En dan nog één tip: neem het alsjeblieft niet te serieus. Dit soort muziek moet je nemen met een fikse korrel zout en er de humor van inzien (dat doen ze zelf ook, neem dat maar van mij aan), anders is dit een kwelling van het meest kwaadaardige soort. Succes ermee.
Tracklist:
- Mork And Mindy
- The White Light
- Death, I…
- The Long Road To The 4th Dimention
- Mannequin
- Mirrorrim
- Imogens`s Puzzle
- Anomaly
- Bones To Dust
Line-up:
- Adam Frappoli- vocals
- Christopher Arp – guitar
- Fred DeCoste – bass
- Greg Herman – drums
Links: