Promised Grief – Ascension

In 1998 bracht Promised Grief uit Nederland een EP uit. Daarna werd het stil, 22 jaar lang stil. Tot eerder dit jaar de langspeler Ascension uitkwam. Doom en gothic metal, in een oudschoolse jas. Over verwelkende schoonheid, de eindigheid van alles en hoe zwaar dat wel valt. Alles gaat kapot, en dan nog eens veel te traag en pijnlijk voor woorden. Zeven nummers, lange nummers lang. Promised Grief belooft niets anders dan… Grief.

 

Droefheid troef dus, bij deze heren, die duidelijk zijn blijven hangen in 1992-1993. We noteren Anathema‘s Serenades, Tiamat‘s Clouds, Paradise Lost‘s Gothic en My Dying Bride‘s Turn Loose the Swans. Promised Grief doet er nog een schepje bovenop en gaat uiterst lamenterend en vooral clean zingend de sfeer naar beneden halen. Niet alleen de uitvoering en de composities, ook de overall sound en productie klinken alsof ze een serieuze tijdsreis achter de rug hebben, iets wat niet iedere luisteraar zal kunnen appreciëren. Alleen de droge – geprogrammeerde? – drums hebben een andere feel. De lange nummers vragen wat moeite om uit te luisteren, zeker als je geen die hard fan van het gothic/doom genre bent. Ben je dat wel, dan kun je je mogelijk wel vinden in de nostalgie. Persoonlijk ben ik niet verknocht genoeg aan het genre en is dit te weinig overstijgend, eigenzinnig, afgewerkt, uitgekiend of aandoenlijk genoeg om me uit mijn dagelijkse sleur te halen. Aardige poging, sympathiek en pretentieloos, dat wel, maar voorlopig niet genoeg om echt uit te halen. Misschien niet opnieuw 22 jaar wachten voor een opvolger.

Luistertip: Ascension, A Trail of Ravens.

Score:

68/100

Label:

Eigen Beheer, 2020

Tracklisting:

1. The Velvet Darkness
2. Ascension
3. Haven of Salvation
4. A Trail of Ravens
5. For the Gods
6. Unconquered Sun
7. Allayed Misery

Line-up:

Michiel Stoop – Keel, gitaar, bas
Bono Grotenbreg – Gitaar

Link:

• Promised Grief