Poema Arcanus – Iconoclast
Een gebrande kopie van deze cd lag in mijn bus en vanaf het eerste nummer wist ik deze band en stijl niet direct thuis te brengen. Nu komt dit gedeeltelijk omdat ik me niet al te veel in het death- and doomachtige muziekomgevingen begeef, maar aan de andere kant ook omdat het juist ook weer niet helemaal hier thuishoort. Snappen we het nog allemaal?
Laat ik beginnen met het iets duidelijker te maken. De eerste helft van de CD lijkt wel één groot verhaal. Ik luister naar een compositie en zie dat mijn CD speler al nummer vier aangeeft. Huh? Er gebeurd hier dus al meer dan ik verwacht had. Later krijgen de nummers wel wat meer onderscheid van elkaar.
Iets over de muziek dan, als eerst vielen mij de toetsen partijen op die bijzonder mysterieus klinken hier en daar. Soms neigde het wat naar King Diamond achtige sfeertjes toe, maar Poema Arcanus doen het een stuk spookier en serieuzer. Het sfeertje is lekker doomy, bijna filmmuziek op sommige momenten. Ik heb zelden de toetsen zo goed sfeer horen maken.
| Tracklisting | |
|
1. Walls? 2. The crawling mirrors 3. Elegía 4. Shaman 5. Elixir 6. Iconoclast 7. She burns us 8. Rite 9. Distances 10. Impressions 11. Desintegracion 12. Burnt 13.And thou shall obey |
 |
Het gitaargeweld is overigens oorverdovend, je moet er van houden want het is echt af en toe een muur van geluid. Aan de andere kant denk ik dat het duistere gitaargeweld ook je speakers uit hoort te druipen. Doch wel van kwaliteit. Met name in de cleane stukjes en solo-achtige arrangementen hoor ik wel dat de gitaristen kunnen spelen en niet doelloos herrie staan te maken. De gitaarstijl is ook niet echt te pakken. Het rost van brute accoorden, naar riffs, naar grungeachtige accoorden. Ookweer erg vaag maar toch buldert het wel je speakers uit. Dat is dan wel een pluspunt voor de productie want die zit erg goed in elkaar. De overgangen van rustig (want er komen ook een paar hele mooie rustige stukken in voor) naar beukende gitaren is erg subtiel gedaan en zulke teringherrie goed op een CD krijgen is echt een vak apart (lees: heel erg moelijk).
De zang is van vreemdsoortige makelij. De verhouding grunt/krijs tegenover clean is ongeveer 70/30 procent. Ook hier wijkt deze band af van traditionele brulbekken als Dani van COF. De cleane zang is heel donker en laag en doet me erg denken aan Type O’ negative’s Pete Steele.
Al met al voor de liefhebber van doomy metal, best een bijzondere en aparte CD. Het gitaargeweld was iets te veel voor mijn oren, maar dit is zeker een CD waar de liefhebber zich lekker in kan vast bijten.
Line UP:
Claudio: Vocals
Igor: Guitars
Luis: Drums
Claudio B.: Bass
Michel: Keyboards and Backing Vocals
Internet: http://www.discordancia.cl/poemaarcanus/