Pitbulls In The Nursery – Equanimity
Eigen beheer, 2015
Een caleidoscoop aan geluiden en invloeden. Zo beschrijven deze Fransen zichzelf. Kinderkamers, caleidoscopen, pitbulls… dat klinkt als een dagje dolle pret. Een ander verhaal is de titel van de tweede hap op achttien jaar tijd van deze Parijse honden. Die slaat op een term voor onwrikbare psychologische stabiliteit. Een soort meditatieve toestand eigenlijk.
Dat is eigenlijk nog de beste manier om het verhaal van deze muziek te vertellen. Die creëert effectief een soort epicentrum van relaxatie middenin een hondsdolle omgeving van disruptieve destabilisaties. De springplank daarvoor is drilborendeathmetal: snaren die geen millimeter van de basdrum wijken. Vanop die springplank kom je eerst in een prikkeldradenspansel van geblokte snaarinslagen met ingeblikte dissonante tonen. Wat verderop gaat de transcendente trip door langs bizarre effectenmazen, zweverig akoestisch gepingel met atonale snaarsirenes of rituele bezweringen, desoriënterende duizelingen en – je zou bijna natuurlijk zeggen – capriolerende basgonzen. De drums vervagen en luiden alleen nog een overgang in. Een soort rustgevende hysterie, het is het soort paradoxen waar deze muziek vol van zit. Eenmaal je daardoor bent gezakt, landt je weer op de drilborendeathmetalspringplank.
Er is zang, een divers amalgaam zelfs. De opstandige, lichtmelodieuze roepzang en hoge, vezelige scream heeft wat van Dagoba. Daarnaast trekt Tersim meer dan zijn plan wanneer hij cleane zenwasems zingt, combineert hij regelmatig verschillende stijlen en timbres en kiest hij z’n momenten slim. Un chanteur polyvalent heet dat in Parijs. Insiders is het eerste nummer met een écht speciale metalriff (in het begin zit ‘ie) en leidt een harder en veel meer metalgedreven tweede deel in. Een deel dat eens niet dwangneurotisch vervalt in akoestisch gedoe en disritmische drukdoenerij. Het is nog altijd bizarre kost, maar dankzij hardere snaardeblokkades zoals die van Soulbones (hoewel dat ostentatief omslaat in smoothjazz en spacey getrip) is het draaglijker.
Het maakt Equanimity tot een vermoeiende plaat, waar je echt tegenop ziet om opnieuw te beluisteren. Wanneer je jezelf daar een paar keer toe verplicht hebt, blijft dát het enige wat je onthoudt. Het zwerft en zweeft door het luchtledige, komt dan even weer naar de drilborendeathmetal om dan weer aan een volgende experimentele uitweiding te beginnen. Hoe gevarieerd en innovatief bedoeld het ook is, het kan niet de bedoeling zijn dat je helemaal “leeggeluisterd” bent na een album. Of zijn we psychologisch niet stabiel genoeg?
Tracklisting
- Crawling
- Rule The Plight
- The Oath
- Reality
- Interlude
- Insiders
- Conspiracy
- Soulbones
- Your Dream’s Not Mine
Line-up:
- Saim Thevenet – Gitaar
- Franceso Ugarte – Basgitaar
- Mat Commun – Gitaar
- Jerry Farion – Drums
- Tersim Backle – Vocalen
Links: