Peste Noire – L’Ordure À L’état Pur
La Mesnie Herlequin , 2011
Na flink te hebben moeten smeken mocht ik deze dan ook reviewen. Het vierde album van Peste Noire, L’Ordure À L’état Pur. De voorgaande albums wisten mij stuk voor stuk te raken. Niet allemaal even sterk maar altijd bijzonder en chaotisch. Wat mij dan te wachten stond met dit album kon ik enkel raden. Uiteraard beginnend bij de hoes die weer bijzonder smaakvol Peste Noire is. Als je dan snel even kijkt naar de lengte van de nummers valt meteen op dat er drie(!) nummers van boven de tien minuten opstaan. Ook zien we in de line-up dat Indria de bas weer ter hand heeft genomen.
Vol verwachting gaat het nieuwe album aan. Er wordt begonnen met het al elf minuten durende Casse, Pêches, Fractures et Traditions. Het begint met echte Peste Noire-klanken en een heerlijke riff, ook is de bas prominent aanwezig. Op de helft van het nummer lijken we echter wel aangekomen bij een soort middeleeuws reizend circus. Een trompet, accordeon, pompende basgitaar, bijna zigeunermuziek. Natuurlijk ontbreekt de waanzinnige krijs van Femine niet, maar na dit korte intermezzo begint een black metal-polka, zo samengesmeed als je enkel van deze band kan verwachten. De gekte is ook op dit album wederom compleet. Maar dat het misschien nog wel vreemder kan, wordt bewezen met Cochon Carotte et les Sœurs Crotte. Het typische gitaargeluid bijgestaan door een hardcore dancebeat. Van experimenteren zijn ze zeker niet vies. Echt alles wordt geprobeerd. The Prodigy-achtige breaks erdoor, ongelooflijk. En luister vooral eens naar de dreigende basgitaar met onnavolgbare loopjes ertussen.
Het klapstuk van twintig minuten komt als derde op dit album. Eerst voortbordurend op een industrial mix van het voorgaande om uit te monden in een akoestisch stuk met vrouwelijke vocalen van Audrey (onder andere ex-Amesoeurs). En zo leven woede, wanhoop en melancholie weer perfect naast elkaar. Hierna gaat het weer terug naar de mooie melancholische en melodieuze gitaarlijnen en de black metal waar deze band om bekend staat.
Sale Famine Von Valfoutre is wat traditioneler en kent de meer gejaagde en agressieve klanken voor de iets behoudender liefhebber van deze band. Het vijfde en laatste nummer drijft op ladingen sfeer en is voor de liefhebbers van onder andere Alcest en Amesoeurs een pareltje. De productie is bij alle voorgaande albums al aan de vrij doffe kant geweest en lijkt hierdoor meer onderdeel van het geluid geworden. Ook hier is dat niet anders maar nergens is dit storend.
Hier een cijfer aan toekennen waar niets over gezegd gaat worden is des te lastiger. Vaak komt de vraag boven of hier nu een gek of een genie aan het werk is. Wat mij betreft een geniale gek en dit rechtvaardigt voor mij de hoge score.
Tracklisting:
- Casse, Pêches, Fractures et Traditions
- Cochon Carotte et les Sœurs Crotte
- J’avais Rêvé du Nord
- Sale Famine Von Valfoutre
- La Condi Hu
Line-up:
- La Sale Famine de Valfunde – Vocals, Guitars, Dulcimer
- Indria – Bass
- Vicomte Chtedire de Kroumpadis – Drums, Percussion
- Audrey Sylvain – Vocals, Dove Imitation
Links: