Periphery – Juggernaut (Alpha & Omega)
Century Media, 2015
Op de kop af een jaar geleden viel de taak aan mij om de EP Clear van Periphery van commentaar te voorzien. Destijds bedoeld om de periode tot het grote project dat toen al met de naam Juggernaut bekend stond te overbruggen, nu is de tijd aangebroken voor het echte werk. Een jaar geleden vroeg ik me af in hoeverre de positieve trend die ingezet werd vastgehouden kon worden op zo’n ambitieus project. In tegenstelling tot op een EP met zes korte nummers kom je op een dubbelalbum niet weg met alleen een paar sterke refreintjes omringd door djenterige progmetal. Periphery legt de lat hoog, en zal dus ook met meer over de brug moeten komen.
De twee albums getiteld Alpha en Omega worden officieel als losse releases uitgebracht door de band, maar het is natuurlijk onmogelijk om ze los van elkaar te zien. Zoals de titels al illustreren zijn de albums tegenhangers van elkaar, en tegelijkertijd ook verschillende kanten van dezelfde munt. Alpha is qua stijl grotendeels te vergelijken met eerder werk van de band. De plaat bestaat voornamelijk uit de meer toegankelijke soort metal met herkenbare refreinen en de typisch Amerikaanse vocalen die mijn collega Bart nog darmproblemen opleverde tijdens het beluisteren van de debuutplaat. Ondanks dat er ondertussen alweer meerdere vocalisten de revue gepasseerd zijn is die typische klank nog steeds één van de onderscheidende factoren in de sound van deze band. Of je ingewanden hier dezelfde salto’s van gaan maken zal bepalend zijn of dit album iets voor jou is, want negeren is niet echt een optie. Ik kan er zelf wel mee leven, vooral omdat het na een paar luisterbeurten in ieder geval niet echt afleidt van de rest van de muziek.
Twee nummers vallen vrij snel op door hun “hitsingle”-gehalte. Allereerst het nummer Heavy Heart met zijn bijzonder radiovriendelijke refrein waar zelfs Katy Perry nog van zou zeggen dat het wel wat minder commercieel kan. Gelukkig wordt dit redelijk gecompenseerd met de bridge die ongeveer een derde van het nummer beslaat. De karakteristieke arpeggio’s van Misha Mansoor omlijsten een heerlijke harmonische opbouw die vervolgens uitmondt in een smaakvolle gitaarsolo. Daarnaast de titeltrack van het album die, niet bepaald verassend, een afspiegeling is van het geheel: relatief lichtvoetig en makkelijk te behappen maar tegelijkertijd niet zonder momenten van diepgang. Het 8-bit intro was waarschijnlijk relevanter geweest als andere bands, Pryapisme schiet me bijvoorbeeld te binnen, dit niet al eerder en beter hadden gedaan. Hier en ook elders op het album laat Periphery echter ook een zwaarder geluid horen dat we nog niet zo goed van ze kennen. Op deze manier krijgen we alvast een voorproefje van wat ons nog te wachten staat op: Omega
Tracklisting Alpha:
- A Black Minute
- MK Ultra
- Heavy Heart
- The Event
- The Scourge
- Alpha
- 22 Faces
- Rainbow Gravity
- Four Lights
- Psychosphere