Periphery – Clear
Sumerian Records, 2014
Een zoethoudertje uit het kamp van Periphery. Terwijl fans van de band vol spanning wachten op het beloofde conceptalbum dat vooralsnog de naam Juggernaut draagt moet deze EP de pijn ietsjes verzachten. Het album is het gevolg van een interessant concept: elk van de bandleden schreef een eigen nummer op basis van een thema dat zo als leidraad door het album loopt. Op deze manier leer je de stijl van individuele bandleden wat beter kennen en het zou ook nog eens het recept moeten zijn voor een gevarieerder album. Bij hoge uitzondering kies ik er dan ook voor om het album per track te bespreken:
Het album opent met een ouverture genaamd Overture, hoe verzinnen ze het, waarin het thema met voornamelijk piano wordt geëxposeerd. Nou ja, de thema’s eigenlijk, aangezien er niet één duidelijk leitmotiv te onderscheiden is. Een gemiste kans aangezien een duidelijke rode draad dat gedurende het album telkens opgepakt wordt voor de luisteraar wat meer in het oor zou springen. Nu is het toch een beetje zoeken of er iets van de ouverture terug te vinden valt in de andere nummers. We gaan snel door naar het eerste echte nummer: The Summer Jam. Geschreven door Jake Bowen, één van de drie gitaristen van de band. Gelijk zijn we in vertrouwd Periphery-territorium: gitaarvirtuositeit, nasale cleane zang met af een toe een subtiele grunt ertussendoor en een steriel klinkende mix. De sound neigt soms lichtjes naar labelgenoten Asking Alexandria, maar gelukkig niet al te veel.
Feed the Ground is het nummer waarin drummer Matt Halpern zijn zegje mag doen, en dat mag hij wel wat vaker doen. Een uiterst sterk refrein in combinatie met wat agressievere riffs zorgen samen voor een heerlijke oppepper. Volgens mij gaat deze het live heel goed doen, ik vraag me alleen ten zeerste af of zanger Spencer Sotelo alle hoge noten gaat halen. Met de volgende track Zero belanden we pas echt goed in de Djent-stijl waar de band bekend om staat. Mischa Mansoor, het meesterbrein achter de formatie, koos ervoor om het bij een instrumentaaltje te houden. Aan de ene kant zorgt dit ervoor dat er volop ruimte is voor met name de gitaarpartijen, maar toch voelt het niet helemaal compleet. Wel zijn hier de thema’s uit het begin wat duidelijker te herkennen.
Spencer Sotela is één van de vele zangers die de constant veranderende formatie van Periphery heeft gekend. Zijn nummer, The Parade of Ashes, moet het vooral hebben van de industrial-achtige elementen die de muziek doorspekken. Jammer genoeg komt door een gebrek aan harmonische opbouw het geheel nergens echt van de grond, ondanks dat het refrein en de brug best goed in elkaar steken. Het lijkt erop dat bassist Adam Getgood veel naar het laatste album van die andere Djent-goden Meshuggah heeft geluisterd, want zijn nummer Extraneous zou er zo een instrumentale bonustrack van kunnen zijn.
Pale Aura van gitarist Mark Holcomb. Dit nummer maakt het cirkeltje mooi rond door weer terug te keren naar de sound die de eerste track ook kenmerkte. Bonuspunten voor die blastbeat in het midden. Al met al is dit een geslaagd experiment. Door elk bandlid zijn zegje te laten doen is deze EP gevarieerder dan eerdere langspelers van de band, en daardoor blijft het van begin tot eind boeien. Het blijft onmiskenbaar Periphery, maar de verschillende aspecten worden afzonderlijk in de schijnwerpers geplaatst. Hopelijk zetten ze deze trend voort op het volgende album, en hebben ze dan ook eindelijk een keer fatsoenlijk artwork. Absolute luistertip: Feed the Ground. En dan schaamteloos hard om al je “trve” en “cvlt” vrienden te irriteren.
Tracklisting:
- Overture
- The Summer Jam
- Feed the Ground
- Zero
- The Parade of Ashes
- Extraneous
- Pale Aura
Line-up:
- Spencer Sotelo – Zang
- Misha Mansoor – Gitaar
- Matt Halpern – Drums
- Jake Bowen – Gitaar
- Mark Holcomb – Gitaar
- Adam “Nolly” Getgood – Basgitaar
Links: