Ovid’s Withering – Scryers of the Ibis
Subliminal Groove Records, 2013
Het woord ‘genreoverstijgend’ is slechts zelden de juiste manier om een band te omschrijven. Hoe graag muzikanten ook willen dat ze niet te classificeren zijn door de gevestigde genrenamen is dit meestal wel het geval. In het geval van Ovid’s Withering lijkt het erop dat er zich toch een uitzondering voordoet. Het is alweer enige tijd geleden dat ik zo’n overweldigende en goed uitgevoerde mix van stijlen heb gehoord, laat staan van een jonge band als deze. Scryers of the Ibis is het debuutalbum van deze formatie uit Tampa Bay. Jawel, deze heren komen uit het zonnige Florida maar laat dat je niet op het verkeerde been zetten. Geen gladde Amerikaanse rock met herkenbare refreintjes voor gespierde “bro’s” en gebruinde bimbo’s, dit is extreme metal met een Scandinavische volwassenheid en een Duits oog voor detail.
Iedereen een beetje opgewarmd? Mooi. Zoals ik hierboven al vermeldde gaat het bij Ovid’s Withering om een combinatie van verschillende stijlen: symfonische deathmetal, jachtige djent, moderne blackmetal en dat allemaal overgoten met een algemeen progressive-sausje. Met zoveel invloeden loop je al snel het risico dat het allemaal wat te chaotisch en incoherent wordt, maar de band weet een soort fusie te creëren die zorgt dat het allemaal moeiteloos in elkaar overvloeit. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een band als Fleshgod Apocalypse nemen de symfonische stukken niet de overhand en worden ze alleen gebruikt om op de juiste momenten een extra dimensie toe te voegen. De plekken waar de orkestrale kant wel duidelijker naar voren komt doen denken aan het briljante Communion van SepticFlesh, één van de beste voorbeelden van hoe het wél moet.
Er is dus veel goeds te zeggen over de band en ik zou op het punt staan om dit album een postuum plaatsje in mijn jaarlijst van 2013 te geven, ware het niet voor een paar missers. Ten eerste een nogal basaal punt: tempi. Ovid’s Withering kent slechts twee snelheden om te spelen: heel snel, en nog ietsje sneller. Er zijn bands die hier zonder problemen mee wegkomen maar dit Amerikaanse vijftal mikt op een hoger doel en kan zich dit dan ook niet veroorloven. Contrast is essentieel om het gevoel van extremiteit uit te drukken, zonder licht geen donker, etc. Daarbij komt nog het feit dat het album in het algemeen wat meer afwisseling nodig zou hebben om de volledige zeventig minuten door te komen te zijn. Een intermezzo als The God of Shepherds and Flocks is slechts een exoot binnen het geweld wat je de rest van het album om de oren slaat en biedt dan ook te weinig variatie om het album te redden. Het is als een film die alleen maar uit apocalyptische slotscènes bestaat: uiteindelijk best vermoeiend.
Ondanks dat alles is Scryers of the Ibis een absolute aanrader en verplichte kost voor de extreme metalliefhebber. De riffs beuken als een heipaal en de epische orkestpassages zijn… ja, episch. Laten we bovendien niet vergeten dat het hier om een debuutalbum gaat en dat daardoor bovenstaande kritieken al snel vergeven (maar niet vergeten) worden. Als deze band zich ontwikkelt en meer afwisseling in zijn composities weet te verwerken zou het me niet verbazen om ze ooit nog een keer echt in een jaarlijstje terug te zien komen. Voor nu is de beoordeling: goed, met één puntje aftrek voor de foeilelijke cover.
Tracklisting:
- Earthshaker I
- Earthshaker II
- Oedipus Complex
- Murder to Dissect
- Exile
- Winter in Tomis
- Acheron
- The Omen of Lycaon
- The God of Shepherds and Flocks
- Falsehood of Blasphemous Voices
- The Reckoning. The Summoning. The Purge.
- Panikon Deima
Line-up:
- JJ “Shiv” Polachek – Zang
- Matt Suits – Basgitaar, zang
- Aaron Rodriguez – Gitaar, zang
- Mark Gonzalez – Gitaar, zang
- Dustin Rogers – Drums
Links: