Onslaught – Killing Peace
Candlelight Records/Bertus – 2007
Ja, ik ben er ook zo iemand. Zo’n zeikerd die inmiddels dichter bij de veertig dan bij de dertig zit. Zo’n ouwe zeikerd die altijd maar loopt te pochen en te zeiken ie dat de roemruchte jaren tachtig heeft meegemaakt. Zo’n verbitterd fossiel die dan loopt te mijmeren dat die tijden nooit meer terug komen en dat alles toen veel beter was. Zo’n stuk antiek die diep in gedachten terugdenkt aan die tijden met bakkelieten telefoons met draaischijven, elpees, cassettebandjes en zwaar vervuilende T- Fordjes. Toen de “echte” metal nog floreerde. Toen Metallica nog gewoon thrashte en, geloof het of niet, nog gewoon in fokking Zwaagwesteinde of all places speelde. Toen Destruction, Slayer, Exodus, Kreator, Dark Angel, Venom, Sodom en Celtic Frost nog bestonden en de scepter in metalland zwaaiden. Toen hordes opstandige pubers met beginnende matjes in de nek, etterende jeugdpuistjes en de baard in de keel POWER POWER POWER POWER FROM HELL!!! van Onslaught mee liepen te brullen op hun met posters beplakte slaapkamertjes. Mijn vingers doen trouwens nog zeer als ik terugdenk aan al die verduvelde nietjes die je open moest buigen om dat felbegeerde behang van de grote helden uit de magazines te verwijderen……
Echter, soms moet ik mijn eigen klamme kadaver weer even tot de orde roepen: “Gurbe, loop toch niet zo te zeiken en te kankeren.” Immers, bijna al die bands bestaan nog, of weer, al dan niet in gewijzigde bezettingen. Jawel, ook de heren van het Britse Onslaught opereren sinds 2005 weer, in vrijwel de gehele originele bezetting, aangevuld met gitarist Alan Jordan. Hun shows op de X-Mas festivals zijn toen dusdanig goed ontvangen dat de heren weer een album op hebben genomen. Killing Peace is het resultaat. En dat resultaat mag er zijn. Natuurlijk met een moderne sound. Want wees eerlijk, Power From Hell staat nu niet echt bekend om de vette productie, met name de gitaren staan op dat album ver op de achtergrond. Natuurlijk blijft die plaat een klassieker. Ook The Force en in iets mindere mate In Search of Sanity dragen dat predikaat. Nee, Onslaught heeft de zaken modern aangepakt deze keer. Retestrakke thrash waarin vooral het stempel van de moderne Exodus te horen is. Deze plaat kan zich wat mij betreft dan ook gemakkelijk meten met de laatste twee werkstukken van die band. Niet alleen muzikaal, maar ook vocaal. Sy Keeler benadert af en toe griezelig dicht het stemgeluid van ex-Exodus brulboei Steve Souza. Als zanger is Sy sinds The Force dan ook behoorlijk gegroeid. Duidelijk gevalletje progressie…De supervette sound, waarvoor Andy Sneap verantwoordelijk voor is, zorgt ervoor dat we een knaller van een thrashalbum in onze knuistjes hebben. Het lekkerste wordt overigens voor het laatst bewaard. De supersnelle beuker Shock ‘n’ Awe is een klassieker in wording. Wat een beest van een nummer!!! Dat Onslaught op Twisted Jesus een ietsiepietsiekleinbeetje leentjebuur bij Seasons in the Abyss van Slayer heeft gespeeld heb ik ze al vergeven…
Nee, de jaren tachtig komen nooit weer terug. Maakt ook geen flikker uit. Zolang er platen van dit kaliber blijven komen mogen we niet piepen. Op deze manier is de éénentwintigste eeuw zo gek nog niet…
Tracklist:
- Burn
- Killing Peace
- Destroyer of Worlds
- Pain
- Prayer for the Dead
- Tested to Destruction
- Twisted Jesus
- Planting Seeds of Hate
- Shock ‘n’ Awe
Line up:
- Sy Keeler – Vocals
- Nige Rocket – Guitars
- Alan Jordan – Guitars
- Steve Grice – Drums
- Jim Hinder – Bass
Links: