New York Dolls – One Day it Will Please Us to Remember even This
Roadrunner Records – 2006
Mijn honderdste cd review voor Zware Metalen! En dat jubileum moet natuurlijk gevierd worden! Bloemen, kado’s en giften zijn welkom (adres bij redactie bekend). Daarom heb ik de speciaalste cd uit mijn zending van deze maand apart gehouden. De nieuwe cd van The New York Dolls viel die eer te beurt. Nu is het natuurlijk een slecht teken als je nog over de begintijd van de Dolls weet te vertellen (en niet van horen zeggen, maar meegemaakt). Dat betekent dat je echt oud wordt. Maar goed dus, de Dolls zijn er weer en hebben een nieuwe cd gemaakt. Echt nieuw dus en geen bijelkaar geraapte ouwe zooi of opnieuw of live gespeelde reut. Nee, allemaal echt en nieuw werk, hulde, wat dat betreft!
Natuurlijk gaat het te ver om de hele historie van de Dolls op te lepelen, toch wil ik er wel in het kort even bij stil staan. De New York Dolls zijn eigenlijk meer een verschijnsel dan een band. Ze zijn in 1972 opgericht en hebben tot 1977 bestaan om tot ieders verbazing in 2004 weer te verschijnen en nu dus met een geheel nieuwe studio cd te komen, eigenlijk pas de derde echte studio lp/cd van de band. De Dolls waren een exponent van de z.g.n. glam of glitter rock. Met extra vagante kleding, vrouwelijk uiterlijk, homo-erotisch getinte uitingen, heftige shows en extreem drank en drugs gebruik treden ze op de voorgrond. De sterk op rock en roll en blues georienteerde muziek (geinspireerd door o.a. de Stones) die wordt gemaakt lijkt minder belangrijk dan het uiterlijk, de show en het imago van de band. Samen met o.a. Alice Cooper en David Bowie worden ze door vele bands en artiesten die na hen kwamen als een inspiratiebron gezien en zijn ze een feitelijke voorloper van de punk beweging. Om dat te bewijzen hieronder een bandfoto uit die tijd.
En dan nu een nieuw album, dat eigenlijk door gaat, waar men destijds gestopt is. Het wilde leven heeft zijn tol geeist en vele oud bandleden zijn niet meer onder de levenden, niet meer in staat om muziek te maken of een ander leven begonnen. Maar de leidende figuren van toen, zanger David Johansen en gitarist Sylvain Sylvain, zijn nu samen met 4 nieuwe leden aktief en dus de studio ingedoken voor nieuw werk. Verwacht geen briljante muziek, want briljant was het nooit en zal het nooit worden. Verwacht een flinke dosis luisterplezier en een vleugje nostalgie. De mannen zijn ouder geworden en klinken ook zeker qua stemgeluid zo. Bovendien zijn ze in staat het eigen verleden te beschouwen en ironisch achterom te kijken. Wat ons, als luisteraars, rest is pure bewondering.
De muziek klinkt wat gedateerd, een beetje als de oude Stones, gemengd met wat punkerige invloeden en een flinke dosis blues. Geen metal dus of wat er ook maar op lijkt. Stevige rockmuziek, dat wel. De mondharmonica en piano ontbreken niet. Helaas laat men regelmatig het tempo flink zakken om in een ballad uit te barsten. Met alle nostalgische meerwaarde meegenomen in het oordeel is het, zeker qua teksten, best een aardig album geworden en is het een aardige aanvulling voor de muziekverzameling van de glamrock verzamelaar, rockfreak en zelfs de verdwaalde Stones fan. Als ouwe rocker kan ik er waardering voor opbrengen, zonder in juichen uit te barsten en zelfs zonder dat het in mijn top tien van dit jaar, laat staan top tien allertijden, komt te staan.
Alle rollator-rockers dus in marstempo naar de platenzaak en alle anderen ter leringh ende vermaeck ook maar eens luisteren!
Tracklist cd:
- We’re All In Love
- Runnin’ Around
- Plenty Of Music
- Dance Like A Monkey
- Punishing World
- Maimed Happiness
- Fishnets And Cigarettes
- Gotta Get Away From Tommy
- Dancing On The Lip Of A Volcano
- I Ain’t Got Nothing
- Rainbow Store
- Gimme Luv And Turn On The Light
- Take A Good Look At My Good Looks
Line-up:
- David Johansen – Vocals
- Sylvain Sylvain – Guitar/Keyboard/Backup Vocals
- Brian Delaney – Drums
- Brian Koonin – Piano
- Sami Yaffa – Bass
- Steve Conte – Guitar
Links: