Naglfar – Harvest
Century Media – 2007
Naglfar is echt zo’n band die op een of andere manier nooit de absolute top heeft bereikt binnen de Zweedse black metal, maar toch stug blijft doorgaan met
sterke platen op de markt te
kwakken. Het begon ooit met het prachtige Vittra, een plaat die ongeveer gelijk met Dissection‘s Storm of the Light’s Bane uitkwam in 1995.
Mede hierdoor bleef de band een beetje in de schaduw van de echte grootheden opereren, maar oogstte desalniettemin veel waardering bij de
melodieuze black metal fans, en terecht. Na het sterke Diabolical (1998) duurde het maarliefst vijf jaar voordat de band weer met een volledig album kwam.
Sheol was harder en feller dan zijn voorganger, en liet een behoorlijke stap voorwaarts horen in de ontwikkeling van de band. Daarna stapte frontman Jens Rydén
uit de band, iets wat ik als een enorme aderlating zag, aangezien zijn stemgeluid een van die elementen was die Naglfar zo bijzonder maakte ten opzichte van de rest.
De band zette stug door en in 2005 kwam dan Pariah in de winkel te liggen. Bassist Kristoffer Olivius nam de microfoon ter hand en deed dit zeker niet
onaardig. Tóch miste ik iets aan deze plaat. Uiteraard miste ik de herkenbare stem van Rydén, maar ook de nummers vond ik niet allemaal even sterk. Daarbij was
de productie te vlak en dit alles zorgde ervoor dat ik moest concluderen met de minste Naglfar plaat tot nu toe van doen te hebben. Hiermee waren het velen trouwens
wel met mij oneens, maar verschil in smaak hou je altijd. Nu ligt dan alweer het vijfde album in de winkels: Harvest.
Mijn verwachingen lagen na het vorige werkstuk niet erg hoog, maar na het horen van de openingstrack Into the Black was ik ineens genezen van mijn sinds
Pariah ietwat negatieve
houding ten opzichte van deze prachtband. Een schitterend nummer met heerlijke gitaarmelodieën, een donkere sfeer en een prachtig refrein! Maar waar sommige
platen nog wel eens ijzersterk beginnen en verderop kwalitatief ietwat gaan inzakken, Naglfar houdt de kwaliteit en de spanning tot het eind van de cd vast! Naast het openingsnummer
zijn nummers als
The Mirrors Of My Soul, Feeding Moloch en Harvest echt de beste die ooit door Naglfar zijn geschreven!
Natuurlijk kunnen de Dissection en Marduk invloeden
nog steeds niet ontkend worden, maar het blijft allemaal typisch Naglfar. Mooie dubbele gitaarlijnen, strakke instrumentbeheersing en vooral ijzersterke
songwriting typeren deze band.
Hoewel de teksten over het algemeen nogal alledaags uit de hoek komen, klinken Olivius’ vocalen lekker kwaadaardig en zijn ze ook goed verstaanbaar.
Ook qua productie is de band er enorm op vooruit gegaan, iets wat het luisterplezier natuurlijk nog meer bevordert. De dubbele gitaarlagen liggen prachtig in de mix en
ook de drums klinken krachtiger dan ooit.
Ja, Harvest is het beste wat deze Zweden ooit op cd hebben gekwakt. Definitief heeft de band hiermee de status als ware topband bereikt!
Waar wijlen Jon Nödtveidt van Dissection de inspiratie ontbeerde voor nog een topalbum (nou vond ik zelfmoord wel wat overdreven hoor Jon…),
laat Naglfar zonder moeite dit prachtalbum op de wereld los.
Liefhebbers van de band en van dit genre VERPLICHT ik dus bij deze dit pareltje in huis te halen!
Tracklist:
- Into The Black
- Breathe Through Me
- The Mirrors Of My Soul
- Odium Generis Humani
- The Darkest Road
- Way Of The Rope
- Plutonium Reveries
- Feeding Moloch
- Harvest
Line-up:
- Andreas Nilsson – guitars
- Marcus Norman – guitars
- Kristoffer Olivius – vocals
- Mattias Grahn – drums
- Morgan Lie – bass
Links: