Mystery Blue – Claws Of Steel
Mausoleum Records, 2006
Deze band is begonnen in het begin van de jaren ’80. Een tijdje zijn ze niet actief geweest maar ergens halverwege de jaren ’90 besloten ze weer verder te gaan. In zangeres Nathalie werd een frontvrouw gevonden en werd begonnen aan het opnieuw op de kaart zetten van de band. Dat is ze tot nu toe aardig gelukt want ze hebben het podium inmiddels al weer gedeeld met Girlschool en Destruction. De band heeft inmiddels al een aantal albums uitgebracht die vooral in de traditionele metalwereld goed werden ontvangen waarvan Metal Slaves het voorlopige ‘hoogtepunt’ is geweest.
Dit album gaat verder waar het vorige album ophield of misschien wel beter gezegd: gaat verder in dezelfde lijn. Echt schrikbarend veel nieuws is er niet onder de zon. Of moet ik zeggen:’Het is nog steeds schrikken geblazen’. Niets mis met een band die put uit het verleden maar doe wat aan die zangeres! Het album opent met een klassieke aria uit Mozart‘s The Enchanted Flute. Erg fel gezongen en hier en daar tegen het randje aan. Nou kan ik sowieso niet zo goed tegen dit soort solo-escapades maar deze wordt gelukkig afgebroken met de woorden: ‘It’s time for metal’. Dat klinkt mij meer als muziek in de oren. Zangeres Nathalie weet mijn euforie echter met een paar seconden met de grond gelijk te maken. Haar hoge gillen en uithalen zijn nog steeds niet aan mij besteed. Alsof je Nina Hagen hoog laat zingen terwijl ze in de fik staat. Een nummer als Psycho City maakt me dan ook een beetje psycho. Het klinkt misschien raar maar ik hoor dan liever een vent hoog zingen. De ballad Destructive Instinct brengt me gedeeltelijk terug bij zinnen. De zanglijnen liggen hier voor het grootste gedeelte in de midden regionen net als bij het nummer The Blade. Dat nummer is overigens één van de betere nummers van het album. Dat zal voor een groot gedeelte te maken hebben met het feit dat de hoge uithalen echt beperkt blijven. Muzikaal is het niet verkeerd. Fans van bijvoorbeeld Saxon of Judas Priest zullen best wel kunnen luisteren naar nummers als Fuego en Queen Of The Damned mits ze die zangeres eruit kunnen filteren.
Het is voor de traditioneel ingestelde metalfan een leuk album ware het niet dat Nathalie met haar vlijmscherpe hoge uithalen je trommelvliezen een aantal keren behoorlijk op de proef weet te stellen. Zolang ze laag zingt is er niets aan de hand. Jammer genoeg doet ze dat alleen te weinig. De gitaarsolo’s volgen het pad van de traditionele jaren ’80 metal en dat maakt wel iets goed maar lang niet alles. Het is jammer dat ik een half album nodig heb om ‘gewend’ te raken aan de stem van Nathalie. Dit album zal dan ook niet meer in mijn cd speler terecht komen vanwege de net genoemde punten. Het is voor mij dan ook een mysterie waarom de band nog niet een andere zangeres achter de microfoon heeft gezet of dat de bandleden haar keeltje gewoon dichtknijpen op het moment dat ze weer te veel de hoogte in wil gaan.
Tracklist:
- The Twilight Zone
- Claws Of Steel
- Shades Of Death
- Electric Power
- Psycho City
- Destructive Instinct
- The Blade
- Queen Of The Damned
- Hidden World
- Fuego
- Contagious
Line-up:
- Nathalie Geyer- vocals, didgeridoo
- Frenzy Philippon – guitars, backing vocals
- Rikki Mannhard- bass, backing vocals
- Vince Koehler – drums, backing vocals
- Bernard Geyer – keyboards
Links: