Mygrain – Planetary Breathing
Spinefarm Records, 2013
Toen aan het begin van dit jaar de lijstjes werden opgesteld met releases waar het meest naar uitgekeken werd waren er waarschijnlijk weinigen die dit album van het Finse Mygrain ertussen hadden staan. Toch was dit bij mij wel het geval. Het zelfgetitelde vorige album uit 2011 draait nog steeds regelmatig zijn virtuele rondjes in mijn geluidsapparatuur, waar veel albums die ik destijds hoger aanschreef reeds naar de vergetelheid zijn afgedaald. De energieke melodische deathmetal met zijn meezingbare refreintjes en catchy riffs van deze Finnen is voor mij nog steeds één van de beste voorbeelden van hoe goede songwriting andere gebreken goed kan maken. Het mag dan allemaal wat gelikt zijn en qua diepgang niet veel te bieden hebben, maar het luistert verdomd lekker weg en dat is soms precies hetgene wat je nodig hebt.
Nu is er dus een opvolger met de titel Planetary Breathing die mijn hoge verwachtingen waar zal moeten maken. Het probleem met hoge verwachtingen is natuurlijk dat er bijna nooit aan wordt voldaan. Dat is hier ook weer het geval. Alle ingrediënten van het vorige album zijn in dezelfde verhoudingen aanwezig: de afwisseling tussen clean en grunts van Tommy Tuovinen, de licht kitscherige synthleads en de refreintjes die je na een week nog aan het neuriën bent. Het zou allemaal hetzelfde aan moeten voelen en toch heeft het op mij niet dezelfde uitwerking als bij de voorgaande plaat. Ik heb een enorme hekel aan uitdrukkingen als “schwung”, “je ne sais quoi” of nog erger, “de x-factor” om een moeilijk uit te leggen aspect van muziek te beschrijven, maar als ik er een woord voor zou hebben dan zou dat hetgene zijn wat ik zou missen.
Is dit album hierdoor een teleurstelling te noemen? Nee, zo ver zou ik niet gaan. Mygrain is niet vergeten hoe het een nummer in elkaar moet schroeven dat staat als een Finse sauna en op dat vlak is het nog steeds genieten geblazen. Dit is het soort muziek waarmee je probeert vrienden die “best wel van metal houden” maar eigenlijk niet verder zijn gekomen dan een paar nummers Metallica over te halen naar het echte werk. En ook de ervaren luisteraar zou zijn neus hier niet voor op hoeven te halen. Alle instrumenten worden zeer kundig bespeeld (met de nodige virtuositeit in de vorm van de alom aanwezige gitaarsolo’s van Teemu Ylämäki) en de productie knalt het allemaal lekker de huiskamer in. Geen kunstzinnig hoogstandje dus, maar daardoor niet minder interessant. Toch denk ik dat het niet in de buurt gaat komen van de houdbaarheid van zijn voorganger. Daarvoor mist er iets te veel van iets waarvan ik niet weet wat het is.
Tracklisting:
- Incantation
- Waking Up the Damned
- Ambivalentine
- Black Light Supernova
- Dreamscape
- Rats in the Cradle
- The Ghost in Me
- Mechanimal Instinct
- The Final Skyline
- Planetary Breathing
Line-up:
- Tuomas “Tommy” Tuovinen – Zang
- Teemu Ylämäki – Gitaar
- Joni Lahdenkauppi – Gitaar
- Eve Kojo – Toetsen
- Jonas Kuhlberg – Basgitaar
- Janne Mikael Manninen – Drums
Links: