Mountain Eye – Roads Uncharted

Deze recensie is voor mij een tikkeltje anders dan normaal, namelijk een strategische zet. Voor de lezers moet dit vast erg raar klinken, dus laat ik het verder toelichten. De Nederlandse band Mountain Eye doet namelijk mee met de Metal Battle van 2019, die jaarlijks georganiseerd wordt door Noord Geldersch Metaal en Occultfest. Met mijn eigen band mag ik het op gaan nemen tegen Mountain Eye en twee andere bands in de voorronde van Flevoland. Onder het motto ‘Know thy competitor, besloot ik hun muziek te bestuderen.

Op 28 januari komt het debuutalbum: Roads Uncharted uit en geven zij op 9 februari een releasefeest in de Melkweg. De band omschrijft zichzelf als een project waar metal toegankelijker gemaakt wordt voor het grotere publiek, door invloeden uit hardrock, alternatieve muziek en funk toe te voegen. Pakkende nummers met zware gitaarriffs en aangrijpende vocalen zijn het handelsmerk van de band, waarmee men het ooit zo populaire nu-metal probeert te regenereren, maar wel op een eigen en innovatieve manier.

Na deze introductie en korte uitleg van mijn motief, richt ik mij weer tot de redacteur in mij en gaan we het debuutalbum eens onder de loep nemen. De opener Misery begint met een tikkende klok en een stukje orkestratie, wat vrij onheilspellend klinkt. Al gauw volgt de eerste gitaarriff en is zanger Arthur voor het eerst te horen. Een rauwe rockstem waarbij de verschillende toonhoogtes duidelijk naar voren komen. Ook de tekst wordt helder uitgesproken en is goed te volgen. In de aanloop naar de refreinen zijn de eerste screams te horen en wordt het meer ‘metal’. Verder zorgt de klank en het tempo van de drums voor een herkenbaar nu-metal atmosfeer, alsook de gitaarsolo in de laatste minuut van het nummer.

Bij de track Take Control komen de nu-metal invloeden nog duidelijker aan bod en gaat het tempo verder omhoog. Op sommige momenten in dit nummer lijkt het haast alsof ik invloeden hoor van Slipknot, in termen van de opbouw van bepaalde stukken. Het vloeit wel goed door en mag dan ook best een compliment voor het schrijfwerk ontvangen.

In de overige nummers brengt dit debuut een goede balans in afwisseling en dynamiek en kan het de luisteraar prima bij de les houden, zonder hier veel moeite voor te hoeven doen. Er zijn hardere momenten waar men op kan headbangen, maar er zijn ook een paar nummers waar de rockinvloeden duidelijker naar voren komen. Richting het einde van de plaat is er een kort rustmomentje in de vorm van het instrumentale Hidasher, waar voor een kleine minuut een kalmerende atmosfeer de luisteraar meesleept naar een dromerige staat. Vervolgens wordt men voorzichtig uit deze staat gehaald met de afsluiter Y(our) Masquerade, waar een fijn stukje balans tussen mooie melodische stukken en recht voor je raap nu-metal afscheid neemt van de luisteraar.

Ik moet zeggen dat ik tamelijk onder de indruk ben van Mountain Eye en het album Roads Uncharted. De heren laten horen dat zij weten wat zij doen en een duidelijk beeld hebben van hun handelsmerk. De productie van de nummers is ook prima geregeld: elk individu is goed te onderscheiden. Een knap staaltje werk, daar dit onder eigen beheer is uitgebracht. Dat gezegd hebbende, heb ik nog niet kunnen vinden wat hen doet onderscheiden van andere bands in dit genre. Ik hoor een goede plaat en een prima debuut, maar ik kan hier niet uithalen waar de band met zijn muziek heen wil of wat de boodschap aan het publiek is. Misschien wordt het mij duidelijk als ik de mannen heb zien optreden.

Roads Uncharted neemt de luisteraar mee op een pad dat in het verleden al in kaart is gebracht, maar anno 2019 opnieuw verkend wordt en zodoende mogelijk nieuwe wegen doet onthullen.

Score:

74/100

Label:

Eigen beheer, 2019

Tracklisting:

  1. Misery
  2. Take Control
  3. Diamonds On Your Tongue
  4. Black Flood
  5. Verge
  6. Singularity
  7. Hidasher
  8. Y(our) Masquerade

Line-up:

  • Arthur – Zang
  • Omar – Gitaar
  • Tim – Gitaar
  • Kieft – Basgitaar
  • Matthijs – Drums

Links: