Motörhead – Iron Fist (40th Anniversary)

Motörhead mag dan al een paar jaar in de rock ‘n’ roll hemel vertoeven, toch komt er nog geregeld “nieuw” materiaal op de markt. “Nieuw” in de zin van: eerder onuitgegeven, of opgesmukt. Het album Iron Fist (40th Anniversary) combineert de twee. Het geluid van de oorspronkelijke plaat kreeg een stevige beurt, en het geheel kreeg de nodige extra’s. Enerzijds een hoop demo’s (die wel al eerder het daglicht zagen), en anderzijds een tweede cd met een optreden in de Glasgow Apollo van 18 maart 1982. Ook dat optreden werd muzikaal opgewaardeerd voor deze release.

Iron Fist staat niet bepaald geboekt als het meest bejubelde Motörhead-album. Daarvoor werden de nummers als te middelmatig ervaren in vergelijking met hun eerdere platen, leken sommige nummers wel duplicaten van eerdere nummers, en klonk de productie niet echt goed… De klad zat erin. Het zesde studioalbum uit de Motörhead-discografie betekende dan ook de zwanenzang van het oertrio Ian “Lemmy” Kilmister, “Fast” Eddie Clarke en Phil “Philthy Animal” Taylor.

Aan de andere kant: ook al heb ik het oorspronkelijke album niet in huis, ik betrap me er wel op dat ik alle nummers ken, ook wat tekst betreft. Dus zo vluchtig en onaantrekkelijk zal het materiaal nu ook weer niet zijn.

Het album lijkt me een stuk minder bluesy, zelfs wat meer punkachtig. Neem nu Sex And Outrage bijvoorbeeld (met een tekst die duidelijk uit een periode stamt waarin het woord “woke” nog niet uitgevonden was). Idem voor het baldadige Iron Fist, of pak nu Go To Hell … Dat zijn toch bijzonder degelijke nummers, ook nu nog. Denk er trouwens aan dat dit nu 40 jaar oud is; in die tijd maakte zo’n agressieve sound, gecombineerd met het Motörhead-imago, echt wel indruk. Je liep met plezier een blokje om als je toen in de verte een groepje langharig gespuis spotte met een grote Motörhead-patch op de rug van het gerafelde jeansvest.

Dat je in deze heruitgave een pak demo’s krijgt is best wel leuk. Zeker door hun variatie. Sommige klinken nog ietwat embryonaal (Young And Crazy bijvoorbeeld), andere zijn al redelijk ver uitgewerkt (zoals Loser). (Don’t Let ‘Em) Grind Ya Down en Shut It Down geven je het echte demogevoel.

Over naar het live album. Zeker geen topkwaliteit daar wat het geluid betreft, maar dat ruwe, rauwe, smerige geluid past wel bij de band op dat moment. Het is ècht. Het is evenmin een pure Iron Fist liveregistratie, je vindt er evengoed redelijk wat nummers op terug van op het eerder uitgebrachte Ace Of Spades-album.

De echte die hard fans hebben met deze heruitgave weer iets om hun verzameling uit te breiden. Door het opgesmukte geluid is het zeker geen verkeerd idee om dit in huis te halen. En je budget bepaalt gewoon wat je koopt, want er is keuze qua edities: van cd’s over vinyl tot een box set.

Label:

BMG Records, 2022

Tracklisting:

CD 1: Iron Fist & Demo’s

1. Iron Fist
2. Heart Of Stone
3. I’m The Doctor
4. Go To Hell
5. Loser
6. Sex And Outrage
7. America
8. Shut It Down
9. Speedfreak
10. (Don’t Let ‘Em) Grind Ya Down
11. (Don’t Need) Religition
12. Bang To Rights
13. Remember Me, I’m Gone

Jackson’s Morgan & Ramport Studio Demo’s

14. The Doctor
15. Young & Crazy
16. Loser
17. Iron Fist
18. Go To Hell
19. Lemmy Goes To The Pub
20. Same Old Song, I’m Gone
21. (Don’t Let ‘Em) Grind Ya Down
22. Shut It Down
23. Sponge Cake (Instrumental)
24. Ripsaw Teardown (Instrumental)
25. Peter Gunn (Instrumental)

CD 2: Live At Glasgow Apollo, 18 maart 1982

1. Iron Fist
2. Heart Of Stone
3. Shoot You In The Back
4. The Hammer
5. Loser
6. Jailbait
7. America
8. White Line Fever
9. (Don’t Need) Religion
10. Go To Hell
11. Capricorn
12. (Don’t Let ‘Em) Grand Ya Down
13. (We Are The Road Crew)
14. Ace Of Spades
15. Bite The Bullet
16. The Chase Is Better Than The Catch
17. Overkill
18. Bomber
19. Motörhead

Line-up:

• Ian “Lemmy” Kilmister – Vocalen en bas
• “Fast” Eddie Clarke – Gitaar
• Phil “Philthy Animal” Taylor – Drums

Links:

• Motörhead
• Motörhead Facebook
• BMG Records
• BMG Records Facebook