Wie heeft er al eens eerder kennis gemaakt met het Deense Mother of All? Niemand? Nee, ik ook niet. Toch ligt vandaag de dag het tweede album van deze progressieve deathmetalband voor mijn neus. Wat we ermee moeten? Nou gewoon opzetten die handel natuurlijk. Op drums en vocalen treffen we in ieder geval de live-drummer van Afsky en Myrkur aan – de heer Martin Haumann – de andere muzikanten zijn bij mij niet direct bekend van naam of faam. Doch is dit Mother of All eigenlijk ontstaan als een muzikaal project waarbij het debuut Age of the Solipsist een samenwerking liet horen tussen eerder genoemde Haumann en de muzikanten Steve DiGiorgio (bas), Frederik Jensen (gitaren) en Clausvicious Balling (additionele vocalen). Het debuut werd dan ook nog eens gemixt door Hannes Grossmann (Alkaloid, Triptykon, ex-Obscura, Hate Eternal, Necrophagist). De line-up voor dit album is volgens de promo de vaste bandbezetting van dit moment om zo tot het tweede album Global Parasitic Leviathan te komen.
Dat deze band niet voor een gat te vangen is hoort u tijdens het grillige en bezwerende Merchants of Self-Loathing. De gitaren klinken zo hard als staal en de mix is subliem in elkaar verweven en luister eens naar die uiterst smaakvolle drumpatronen, fills en korte start-stop momenten: waanzin! Na de technische opener Cosmic Darkness zijn alle thrash-adepten ineens bij de les, wanneer Corporate Warfare Leviathan er met typisch drumwerk en bijbehorende zang op los ramt. Ook hier zorgen de gitaarriffs weer voor de nodige progressiviteit, zonder ook maar voor een moment de jaren ’80-school te verloochenen. Het hokje thrash dien ik ook als genre in te vullen, wanneer ik bezig ben met de lay-out en aanduidingen in de opmaak van deze recensie.
The Stars Already Faded gaat dan weer duidelijk meer de melodeathkant op met zijn energieke drumroffels en staccato riffs. De gillende gitaarleads blijven niet lang achterwege. We horen dat Mother of All ook best wel wat gevoel heeft voor een stuk melancholie. Naast het feit dat we dat in de muziek zelf terug horen, handelen de teksten over kennis, onzekerheid, de wetenschap, verwarring, herinneringen en het vergeten van je eigen leven. De titel Hypocrisy: Weaponized doet dan vermoeden dat de band wat meer geweld laat horen, wat ten dele ook klopt. We horen wederom die sterke thrash-cadans terugkeren, maar daarnaast ook allerlei aritmische capriolen, die we veel vaker horen tijdens het beluisteren van dit Global Parasitic Leviathan. Het lijkt dan ook alsof dit nummer al een beetje naar het eerder besproken Debt Crush toewerkt, zo progressief en jammend is de eindfase wel. Ik blijf dit nummer na meerdere luisterbeurten toch wel één van de betere nummers van de plaat vinden. Al maakt het opvolgende Merchants of Self-Loathing ook een behoorlijke sterke indruk op mij. Hier hoort u gewoon perfect terug hoe de heren schakelen tussen het agressieve begin en de uitgesproken melancholische progressieve eindfase. Wat een onvoorstelbaar sterk gevoel van songwriting hebben deze gasten!
Monuments opent dan weer fel en bezeten, als een sneltrein gaat de drummer ervan door, terwijl hij zich op vocaal gebied ook laat gelden. Beestig strak en hard-kloppend-op-de-deur, terwijl de bas ook opvallend goed hoorbaar blijft in de mix. Na ruim twee minuten is er weer meer ademruimte voor de progressieve noot die schijnbaar moeiteloos met de melodeath wordt verweven. O ja en hints van die galopperende thrash natuurlijk, laat ik die vooral niet vergeten te benoemen. Tijdens het afsluitende Pillars doet de band alles nog eens dunnetjes over, waarbij vooral een stuk melodeath centraal staat, tezamen met de tekstuele omlijsting die vooral een beroep doet op uw eigen moraal en hoop in bange dagen. Naast alle eerder genoemde elementen is er ook veel ruimte voor blastbeats en furieuze dubbel opgenomen zangpartijen. Als eindconclusie noteer ik dat ik bijzonder onder de indruk ben van het gebodene, voor het geval dat u dat nog niet helemaal uit mijn recensie hebt kunnen distilleren. De combinatie tussen enerzijds een stuk progressiviteit, melodeath en het thrash-fundament is zeer knap in elkaar verweven op dit Global Parasitic Leviathan. En dan past het ook alleen maar om deze Denen een hoge score toe te bedelen.
Score:
87/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
1. Cosmic Darkness
2. Corporate Warfare Leviathan
3. The Stars Already Faded
4. Hypocrisy: Weaponized
5. Debt Crush
6. Merchants of Self-Loathing
7. Monuments
8. Pillars
Line-up:
- Martin Haumann – Vocalen en drums
- Michael Møller – Bas
- Henrik Rangstrup – Gitaren
- Frederik Øgaard Jensen – Gitaren
Links: