Meshuggah – Catch 33

Geschreven door op 24-05-2005 om 14:48.

Meshuggah – Catch 33
(Nuclear Blast, 2005)

Zo’n beetje precies een jaar na de ambitieuze een-songs EP I is er dan eindelijk het langverwachte Catch 33. De plaat die al twee jaar aangekondigd werd. Een plaat waaruit duidelijk blijkt dat het viertal nog steeds in een experimentele fase zit waarin ze optimaal gebruik willen maken van de mogelijkheden van de Pro-Tools studio. De geprogrammeerde drums en de lukraak achter elkaar gearrangeerde gitaarlijnen spreken boekdelen. Catch 33 biedt ons een dertiental-tracks die vloeiend in elkaar overlopen, waarin geen enkele riff herhaald wordt en waarin elk herkenningspunt bewust lijkt te worden vermeden. Moeilijke hap dus, maar precies zoals we van Meshuggah mogen verwachten.

Sinds 2002’s Nothing heeft Meshuggah de tempo’s wat naar beneden gehaald ten faveure van de groove, en ook deze nieuwe plaat is weer grotendeels midtempo. Waar ik bij Nothing door de af en toe wat te lange nummers moeite had om de kop erbij te houden vind ik deze nieuwe nieuwe al vanaf het begin een stuk prettiger om naar te luisteren. Grappig genoeg vooral door het fragmentarische karakter van deze plaat, je duikelt van de ene onmogelijke stuiterriff naar de andere.

Als geheel klinkt Catch 33 kortom eerder als een in elkaar overvloeiende set riffs met een tekstueel concept dan een volwaardige verzameling songs. Tomas Haake’s waarschuwing dat dit geen normale plaat zou worden begrijp ik nu ook volledig. Liefhebbers van de afgeronde techno-trash beukende Meshuggah die hoopten op een plaat vol krakers vergelijkbaar met Future Breed Machine, Sane of een Gods Of Rapture zullen bedrogen uitkomen. Diegene die wel oren heeft naar een waanzinnige luistertrip vol onmogelijke mathematische ritmes, schorre keelklanken, elastieken riffs en vreemde gitaarsfeertjes, overgoten met een vaag concept, vinden hier weer zo’n heerlijke plaat om weer eens ouderwets in te duiken.

Tracks:

  1. Autonomy lost
  2. Imprint of the unsaved
  3. Disenchantment
  4. The paradoxal spiral
  5. Re-inanimate
  6. Entrapment
  7. Mind’s mirrors
  8. In Death – Is Life
  9. In Death – Is Death
  10. Shed
  11. Personae non gratae
  12. Dehumanization
  13. Sum

Line-up:

  • Jens Kidman – vocals
  • Fredrik Thordendal – guitars, bass
  • Marten Hagstrom – guitars, bass
  • Tomas Haake -drums

Links: