MaYan – Antagonise
Nuclear Blast, 2014
Al enige weken zijn verschillende redactieleden bezig met de release van het supercollectief MaYan. We hielden jullie op de hoogte met nieuwsfeitjes en onlangs werd er al een interview geplaatst met gitarist Frank Schiphorst. Waarschijnlijk heeft iedereen die dit leest de schijf al eens gehoord, maar het is mijn stugge gewoonte niets van teasers en dergelijke te luisteren tot de review geschreven mag worden. Met tot op heden dus nul kennis van het nieuwe Antagonise (in de tussentijd moet er natuurlijk zoveel geluisterd worden) kan ik alleen maar melden dat het een reusachtig aardige plaat is geworden die ik met plezier zal aanprijzen.
Wat ik tot nu toe wel gelezen heb over MaYan’s nieuwste op andere sites en aankondigen ga ik wel meteen even rectificeren; de term snoeiharde loodzware deathmetal (in combinatie met andere genres natuurlijk) is discutabel. Wat is loodzware deathmetal? Ik denk dan niet aan Antagonise en dat is helemaal niet negatief of neerhalend. De deathmetalpraktijken van MaYan draaien helemaal niet om loodzware gitaren, dissonante klanken en putgrunts over een mitrailleurdrum. Het is juist de sterk gearrangeerde melodische death met mooie progressieve arrangementen die deze plaat zijn geweldige geluid geeft.
Goed afgestemd bombastisch (niet over de top) begint de plaat met Descry als spanningsopbouwer met een gevoel van epiek en kracht. Misschien had de fade-in van Bloodline Forfeit weg mogen blijven (aansluiting was mooier geweest) maar als de plaat eenmaal op gang is ben ik meteen getuige van de kwaliteit die dit album me gaat bieden. Wat me meteen bij blijft zijn de “refreinen” die me meteen doen denken aan tracks van één van de beste metalabums ooit; The Human Equation. En juíst de verschillen tussen de refreincomposities en de “coupletten” maken dit een levend en doordacht album. Waar we het ene moment op furieuze en dreigende elektrische snaren onder een deken van onheilspellende koorzang getrakteerd worden met mooie tempowisselingen en zuivere solo’s breekt anderzijds (bij wijze van) muzikaal even de zon door in de symfonische passages. Zo ook in Burn Your Witches, waar de cleane vocalen van Henning Basse (inmiddels vast bandlid) me helemaal overtuigd hebben en waar later ook nog eens één van de meest memorabele solo’s van de afgelopen maanden te horen valt.
Marcela Bovio (Stream Of Passion) horen we in het meer duistere (en al eerder in track drie) Redemption – The Democracy Illusion haar perfect matchende bijdrage leveren als tegenpool van de al eerder te horen schreeuwkanonnades van Mark en Henning, ingeleid door een bijna Romeinse strijdserenade van trompetters, geweldig gedaan, en wat een stem; daar mogen veel bandjes muzikaal gezien best even aan snuiven. Ook soprane Laura Macrì (nu ook vaste member) zet haar aandeel overtuigend weg op de meest gepaste momenten en haar zuivere stem doet wonderen.
Mogelijk heeft de lezer nu al begrepen dat we hier te maken hebben met een onderhoudend album, godzijdank een concept dat niet alle kanten opschiet gaandeweg de tracklist, maar vast houdt aan een zelfde principe en daar binnenin de variatie aanbrengt. De wisseling in tempo, versnellingen en vertragingen maar ook de terugkerende patronen, de afwisseling in de zang en de uitbelichtte instrumenten tijdens de solo’s maken dat het een overall sterke plaat is geworden, met een eerlijke balans tussen symfonie en mineurstemming die duidelijk door (oudgediende) topmuzikanten in elkaar is gezet!
Tracklisting:
- Descry
- Bloodline Forfeit
- Burn Your Witches
- Redemption
- Paladins Of Deceit
- Lone Wolf
- Devil In Disguise
- Insano
- Human Sacrifice
- Enemies Of Freedom
- Capital Punishment
- Faceless Spies
Line-up:
- Henning Basse- Zang
- Frank Schiphorst – Gitaar
- Laura Macrì – Zang
- Ariën van Weesenbeek – Drums
- Jack Driessen – Toetsen
- Rob van der Loo – Bas
- Mark Jansen – Grunts, Screams
Links: