Manes – Vilosophe
(Code666/SPV, 2003)
Manes is een beetje een vreemde eend in de bijt. Vroeger maakte de band blackmetal, en het debuut Under en Blodraud Maane kreeg overal sterke reviews.
Tegenwoordig doet doet de muziek echter overal en nergens aan denken. De band
speelt een hele vreemde mengelmoes van diverse stijlen, of het hier nu metal
betreft of niet. Avantgarde Metal is wellicht nog de beste betiteling voor wat
dit sextet ons voorschotelt.
Vilosophe begint met Nodamnbrakes, wat een kruising is tussen Arcturus (met
name de Jungle-invloeden) en oude Marillion, vreemd genoeg. Deze track weet dan
ook te verbazen en te boeien tegelijk. Het opvolgende Diving With Your Hands
Bound (Nearly Flying) verbaast dan ook op een zelfde manier, en weet de
luisteraar te bezweren en te overdonderen; vooral in het stuwende, pompende
einde.
White Devil Black Shroud is een wat rustige, electronica-gedreven track, die mij
eigenlijk nog het meest aan een mengsel van Ozzy en een
electronica-georienteerde Peter Gabriel doet denken. Wederom een hypnotiserende
track, die eigenlijk over de hoofdtelefoon beluisterd dient te worden.
Terminus a Quo / Terminus ad Quem is weer stevig, en lijkt qua vocalen ietwat op
de opzettelijke hysterie van een vroegere Roger Waters (ex-Pink Floyd). Death of
the Genuine doet mij dan zelf weer heel sterk denken aan David Bowie ten tijde
van zijn experimentele Earthling, maar dan natuurlijk meer metal. Kunnen jullie
het nog volgen???
Het magistrale Ende heeft dan (vooral vocaal) weer heel veel weg van heer
Osbourne, en herbergt in de apotheose zelfs een saxophoon(tje). The Hardest of
Comedowns heeft dezelfde Ozzy-benadering, en is ook meteen de meest intense
track op het album.
The Hardest of Comedowns had echter Vilosophe ook af moeten sluiten. Het ruim
vijf minuten durende Confluence is namelijk een (stierlijk vervelende, doch
ergens ook wel weer bijster interessante) Duitstalige spoken word, welke
afgesloten word met wat griezelige geluidseffecten en een geweerschot. Niet echt
het meest ideale einde van zo’n zinderend sterke plaat als dit, hoewel het
natuurlijk wel bijdraagt aan het mysterieuze karakter van Vilosophe.
Vilosophe is een schijf die niet iedereen zal kunnen bekoren. Liefhebbers van
de genoemde raakvlakken van de band – en met name liefhebbers van zaken als
Arcturus – weten wellicht genoeg om dit fantastische, originele album aan te
schaffen. Het is echter mijn inziens geen overbodige luxe deze cd eerst eens aan
een kritisch oor te onderwerpen (mits de platenboer dit album op voorraad heeft
– wat ik zeer sterk betwijfel).
Tracklist:
- Nodamnbrakes
- Diving With Your Hands Bound (Nearly Flying)
- White Devil Black Shroud
- Terminus a Quo / Terminus ad Quem
- Death of the Genuine
- Ende
- The Hardest of Comedowns
- Confluence
Line-up:
- Asgeir Hatlen – vocals
- Eivind Fjoseide – guitars
- Rune Hoemsnes – analogue drums
- Tor-Helge Skei – guitars, electronics, programming, sequencing
- Tommy Sebastian – vocals
- Torstein Parelius – bass, words, thoughts
Links: