Geschreven door Yves Pelgrims op 04-09-2025 om 18:55.
De band Månegarm is een vaste gast bij Zware Metalen. We bespreken de albums van deze Zweden al sinds 2003 en zitten ondertussen aan de elfde review. Månegarm lanceerde eind augustus de elfde langspeler, maar wij deden er ook een compilatie en mogelijk één van de beste EP’s ooit bij, met name Urminnes Hävd (2006). Het moet gezegd worden dat niet alle reviews even positief waren, deze band had wat mij betreft ook een fase waarbij ze minder potten brak, zoals op Vargstenen (2007) en Nattväsen (2009). Pas vanaf het album Månegarm (2016) kon de band me weer echt smaken met epische kracht, een behoorlijke diversiteit aan stijlen en met nummers waar ze echt mee konden uitpakken.
Sindsdien ben ik bij de pinken als deze Zweden passeren. Niet steeds ben ik volledig overtuigd, want Fornaldarsagor (2019) was toch echt wel beter dan Ynglingaättens Öde(2022), ondanks de bijdrage van Jonne Järveläop Stridsgalten. Ik heb het gevoel dat de band toch weer wat gas bijgegeven heeft voor de muzikale inhoud op Edsvuren, wat zoveel betekent als ‘gezworen’.
Hoewel Månegarm een folkloristische black metal brengt, zit je meestal niet met huppeltoestanden. De epiek van deze band is steeds diep, maar sommige nummers zijn ook gewoon lekker smerig. De heerlijke screams dragen daartoe bij, maar de riffs zijn ook gewoon lekker old school op nummers als opener I Skogsfruns Famn of het vrijgegeven Hör mitt kall. Een prima keuze, want de slepende riff die de basis van dit nummer vormt, nestelt je zo in je hoofd. Soms zijn de gitaarpartijen enorm melodisch, op een geheel dat met genoeg zwier gebracht is. Een nummer als Blodvittneskrans brengt zo een glimlach op mijn gezicht met riffs in Taake-stijl, speelse drums en met clean vocals om het geheel zowel donker als episch te laten klinken.
Het andere stokpaardje van deze Zweden vormen steeds de prachtige akoestische nummers op hun platen. Op Edsvuren verpakken ze dat in de nummers Till gudars följe, Rodhins Hav, I runor ristades orden en met de titeltrack. Vooral de eerste twee tracks geven echt een typische Urminnes hävd-vibe en met Ellinor Videfors kiezen ze ook voor een samenwerking die al prima werkte in het verleden.
Månegarm kan het niet laten van steeds wat fillers te brengen, maar dat verandert mijn mening niet over deze nieuwkomer. Opnieuw een bank vooruit in de vikingklas, waarbij ze terug op het niveau zitten van 2019. Ze bewijzen op deze manier ook weer dat ze geen bekende namen nodig hebben om een overtuigde plaat te maken vol diepgaande viking metal. Odin mag fier zijn.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
