Mactätus – Suicide
“Mactätus invite nobody to inflict pain on others, kill or commit suicide!” staat er in het boekje van de nieuwe CD van Mactätus. Brave jongens of schijtlijsters? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen me dunkt.
Hoe dan ook, de muziek is waar het om draait en die is bepaald niet mis. In vergelijking met hun vorige albums (‘Blot’, ‘’Provenance of Cruelty’ en ‘The Complex Bewitchment’) zijn de Noren een stuk harder geworden. De keyboards worden nu meer gebruikt om de boel hier en daar te plamuren, maar voor de rest is ‘Suicide’ een venijnige plaat geworden. De gitaren hebben op dit album duidelijk de bovenhand, maar het is alsof de band die aanpak nog niet echt gewoon is. Je hoort als het ware dat de band in het verleden een meer symfonische benadering hanteerde. Niet alle riffs scheuren evenveel en niet alle riffs blijven zonder keyboards overeind. En dat is jammer, want op zich staan er op ‘Suicide’ een behoorlijk aantal steengoeie riffs.
Verder is mijn grootste punt van kritiek de ritmesectie. Ik ben al vanaf hun debuut van mening dat de band met de huidige ritmesectie nooit de top zal bereiken. Let wel, het klinkt allemaal strak en ieder roffeltje is op zijn plaats, maar het is allemaal o zo beperkt en braafjes uitgevoerd en dat past niet echt zulke intense muziek. Nooit overstijgt die drummer eens zichzelf met een origineel ritme of een fraaie break, neen, het is allemaal wat rechttoe rechtaan. Ik heb steeds de indruk dat die drummer het volledige arsenaal van zijn drum nog niet kent.
Ook moet mij van het hart dat deze CD klinkt als het zoveelste product van de Abyss-studio (van Hypocrisy-opperhoofd Peter Tätgren). Neem eens je tijd en probeer de verschillen eens te zoeken tussen de producties van de laatste paar platen van Immortal, Marduk, Enthroned en uiteraard dit Mactätus. Veel verschillen zul je denk ik niet vinden. Ik ben dus maar al te opgetogen dat meneer Tätgren heeft besloten zijn werkzaamheden als producer stop te zetten.
Nu, ik houd hier verder mee op, want zo meteen gaat iedereen denken dat dit album bagger is en dat is het niet. Er valt immers nog voldoende te beleven op deze CD om een dikke veertig minuten uit je dak te gaan. Daarenboven is het gebruik van de viool op dit album een meerwaarde. Het klinkt nergens als gimmick en het geheel blijft overeind zoals het zou moeten. Leuk is verder de vocale bijdrage van Tätgren in het nummer ‘Measurement of Discipline’.
Concluderend zou ik de groep de volgende raad geven: zoek een andere studio op (de Fredman studio lijkt mij voor deze muziek ideaal), zorg ervoor dat jullie drummer verdwijnt (laat het misschien ‘suidcide’ lijken;) en zorg ervoor dat de gitaarriffs hier en daar wat sterker zijn. Verder geen gezeik, met de nodige veranderingetjes wordt dit een grote naam in het genre. Zoveel is zeker.