Lorelei – Lore of Lies
Subliminal Groove Records, 2014
Dat het mogelijk is om een deathcore, blackmetal en symfonische elementen samen te brengen tot een interessante en vernieuwende stijl bewees het Russische Ovid’s Withering onlangs nog. Hoewel het nou niet echt het recept is voor een hoogstandje op het gebied van subtiele songwriting kan ik er nog steeds prima mee uit de voeten. Het Amerikaanse Lorelei tapt uit hetzelfde vaatje en brengt ons een debuutalbum dat bijna een ouderwetse wapenwedloop lijkt te willen beginnen. Oost tegen West: oldschool koude oorlog en tegelijkertijd toch actueel. U kunt nog inzetten op uw winnaar dames en heren!
Eén van de dingen die mij al opviel voordat ik überhaupt een noot had gehoord was het feit dat één van de bandleden puur en alleen verantwoordelijk is voor het programmeren van de orkestpartijen. De vraag hoe ik me dit live voor moet stellen leg ik direct maar weer naast me neer (het lijkt erop dat de band nog geen optredens gepland heeft staan), in plaats daarvan maak ik me meer zorgen om wat voor impact dit op de muziek heeft. Moderne samplepakketten bieden iedereen met genoeg geld en een laptop aangeschaft in de laatste 5 jaar de mogelijkheid om het digitale equivalent van het concertgebouworkest over zijn mix heen te gieten als een overenthousiaste kleuter die zelf de chocoladesaus over zijn sorbet mag draperen, maar dit betekent niet dat het daadwerkelijk een waardevolle toevoeging is aan de muziek. Mijn angst dat een overdaad aan orkestrale zelfbevlekking het album in zijn algemeenheid naar beneden zou halen blijkt helaas niet geheel ongegrond. Waar het eerder genoemde Ovid’s Withering nog door mij geprezen werd door hun terughoudendheid op dit vlak zijn we nu volledig in de ordinaire symfonische exces beland.
Toch betekent dit niet dat de Russen direct de champagne (of in hun geval waarschijnlijk de wodka) open kunnen trekken aangezien er toch een aantal punten zijn waar de jongens uit North Carolina de overhand hebben. Meest notabel hieronder is het feit dat Lore of Lies een stuk gevarieerder overkomt. De zes nummers waar het album uit bestaat (een intro en intermezzo niet meegeteld) hebben herkenbare thema’s en in het oor springende elementen die de luisteraar uitdagen om dieper het album in te duiken. Dat laatste is zeker een vereiste aangezien de sterke kanten van de muziek zich pas na een paar luisterbeurten openbaren en de scherpe randjes die een debuutalbum vaak eigen zijn wat meer naar de achtergrond zijn vervaagd. Zelfs de alom aanwezige en vaak overbodige orkestpartijen kunnen bij de twaalf minuten tellende titeltrack de pret niet bederven. Bovendien is de zang bijzonder afwisselend, hoewel dit met twee vocalisten niet echt een verrassing is.
Uiteindelijk is het grootste compliment wat ik aan de band kan geven dat het geen enkel moment gaat vervelen. Liever een album dat me het ene moment frustreert en het andere moment omver blaast dan een album dat over de hele linie “best ok” is. Lorelei neemt risico’s en durft fouten te maken maar brengt daardoor een plaat ten gehore die niet alleen een absolute aanrader is voor liefhebbers van de extremere uithoeken van de metal maar ook veel belooft voor de toekomst. In tegenstelling tot de laatste ijshockey-confrontatie tussen de twee landen hou ik het voor nu maar even op USA vs. Russia: 1 – 1. Beide bands hebben zo hun goede en sterke kanten en de mogelijkheid om hiermee nog flink aan de slag te gaan. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat.
Tracklisting:
- Preface to Insanity
- Godfather Death
- The Dunwich Horror
- The Mortal Immortal
- The Hearse Song
- Masque
- Salem Town
- Lore of Lies
Line-up:
- Brandon Rickner – Zang
- Michael Rumple – Zang
- Aaron Pace – Gitaar
- Lane Crocker – Gitaar
- Joe Hill – Drums
- Vincent Jones – Basgitaar, programmeren
- Stefan Sjoberg – Programmeren
Links: