Eén van de meest indrukwekkende hoezen van 2017 was zeker deze van het Amerikaans/Estse Lo-Ruhamah. Ik kende de band niet, maar gezien het label (I, Voidhanger), de hoes van meester Elijah Tamu en de titels leek het me wel een ferme trip te gaan worden die in mijn kraam past. Dit is het tweede album van de band.
Het is geen meevaller geworden. De muziek die deze band brengt is occulte doom met blackmetalinvloeden en hier en daar een portie deathmetal in de grunt. Daarnaast heel veel postrock en ja, progressieve rock met distortion in feite. Geen synths, dat niet, de sfeer en sound is eerder gedateerd (een organisch jaren ‘8o geluid met veel basgitaar) en er wordt gemikt op een dromerige draaikolk, die echter regelmatig stilvalt en niets van brutaliteit of agressie bevat. Het is dan ook occult in de lichtste zin van het woord, naar metalnormen. Typisch zo’n band eigenlijk waarvan je denkt: ‘Waar gaat dit over?’ Vooral live dan. Ik zie de kaarsjes en de wierook zo voor me.
Het mag dan wel progressief en complex zijn, ik snap het niet en dan wordt het al snel vrij saai. Er zijn grenzen aan het occulte genre waar Cult of Fire en Inferno de maat aangeven/gaven, en dit is er net over. Jammer. Al blijft de hoes fenomenaal.
Score:
68/100
Label:
I, Voidhanger, 2017
Tracklisting:
- Mouth
- Sibilant Chorus
- Rending
- Charisma
- Vision and Delirium
- The Corridor
- Lidless Eye
- Coronation
- Aeon
Line-up:
- Jonathan Grant Griffin – Bas, keel
- Harry Frederick Pearson III – Drums, piano
- Matthew Mustain – Gitaar
Links: