Limbonic Art – The Ultimate Death Worship
Het heeft drie jaar geduurd, maar op 17 september is het eindelijk zover, want dan komt het nieuwe langverwachte album uit van Limbonic Art. NA een periode van drie jaar mag je natuurlijk het een en ander verwachten van een band die uiteindelijk steeds kwaliteitsplaten heeft afgeleverd. Ondergetekende was dan ook bijzonder in de wolken na de eerste luisterbeurt: dit is zonder twijfel het beste album van Limbonic Art tot nog toe. Idd, lange tijd was ik een grote fan van de eerste twee platen (“Moon in the Scorpio” en “In Abhorrence Dementia”), maar met dit nieuwe schijfje bewijst Noorwegens meest grensverleggende black-metal band nog steeds in een uiterst creatief stadium te zitten.
Het concept is hetzelfde gebleven als op de eerste vier platen: uiterst kille black metal gebracht in combinatie met hoogst originele keyboards en een heuse drumcomputer. Limbonic Art is trouwens één van de weinige bands bij wie het gebruik van een drumcomputer als positief kan worden beschouwd. De machinale drumsalvo’s dragen enkel bij aan de kilheid van het geheel.
De keyboards zijn dit keer ook weer een meerwaarde in plaats van een gimmick om de songs wat op te smukken.
Het geluid is naar mijn idee zo mogelijk nog een stukje killer dan op het vorige “Ad Noctem – Dynasty of Death”. Vooral de drums klinken alsof ze het wapengebulder van Satan’s Legions zelve zijn (voor christenen: ze klinken redelijk authentiek 🙂 ), de gitaren scheuren ook hier weer de kloten van je lijf en de zang is als vanouds vrij extreem en over the top. Het is zelfs zo dat de gitaren op dit nieuwe schijfje opmerkelijk ver naar voor zijn geschoven hier en daar zelfs ten koste van de keyboards. De gitaarpartijen zijn ditmaal ook veel beter uitgewerkt, wat ongetwijfeld een gevolg is van het vele toeren.
Bovendien dragen de samples (mét ‘spoken word’), die tegenwoordig in grotere mate aanwezig zijn, bij tot een nog killere sfeer. Lekker ziek!
De songs van Limbonic Art stuk per stuk gaan analyseren zou een onbegonnen karwei zijn en daar ga ik me dan ook niet aan wagen. Ik kan je wel vertellen dat het snelle “Suicide Commando” mijn persoonlijke favoriet is, maar dat de overige tracks hier nauwelijks voor onder moeten doen. De songs zijn trouwens nog steeds behoorlijk lang: zo ergens tussen de zeven en de tien minuten; zoals we het van onze Noorse vrienden gewend zijn.
Het ziet er dus naar uit dat het samenwerkingsverband tussen brulboei/gitarist Daemon en toetsenist/gitarist Morfeus één van de meest succesvolle is binnen het genre en van mij mogen ze gerust doorgaan met het uitbrengen van meesterwerkjes als dit… alleen moeten ze daar de volgende keer maar geen drie jaar over doen! 🙂
Kortom, Limbonic Art levert wederom een album af dat ik nu al in mijn top drie van dit jaar kan zetten. Deze Cd heeft alles wat een Limbonic Art-Cd moet hebben: Scheurende gitaren, een ultrasnelle drumcomputer, verrassende keyboards en extreme zang, maar wat meer is: de songs staan als een huis. Mijn advies: zorgt dat gij u allen op 17 september in looppas naar uwen dichtstbijzijnde platenboer begeeft en daar al dan niet onder dwang “The Ultimate Death Worship” gaat opeisen. Het is uw plicht!