L’Homme Absurde – Monsters

Geschreven door op 29-11-2016 om 16:56.

Absurd, dat is verreweg het meest toepasselijke woord dat ik bij vlagen dacht over dit debuut van L’Homme Absurde, genaamd Monsters. Inmiddels is het weer een week geleden dat ik het Franse Alcest heb mogen bewonderen in de 013, en in de dagen die volgden heb ik veel kunnen luisteren naar het debuut van deze in 2016 opgerichte Russische post-blackmetalband. Maar juist datzelfde Alcest hoor ik voor een gedeelte terug op sommige nummers van Monsters.

De schijf  komt goed uit de startblokken met de opener Sold, dat vooral is gebouwd op een simplistische herhaling, maar juist erg lekker in het gehoor ligt. Zanger A. (Alexey Slavin) krijst z’n teksten uit, bijgestaan door een bombastische ritmesectie. Meteen is duidelijk dat de band de nadruk legt op melodie. Wat dat betreft, valt Sold qua opbouw en structuur in de stijl van Secrets of the Moon. Het opvolgende Villains gaat nog even net een tikkeltje sneller en harder dan de voorganger, voordat het uitmondt in een nummer met vele verschillende passages en tempos.

 

Echter, vanaf het derde nummer, Apathy, gaat Monsters ook andere kanten op en wordt het terrein van de shoegaze/blackgaze bewandeld. Het rustige intro, dat tevens een groot leidmotief vormt in de rest van het nummer, is het eerste nummer dat me doet denken aan Alcest en dankzij de opvolgende nummers ook niet de laatste. Disillusion bestaat grotendeels uit een harde portie depressieve black metal, maar verrast in de laatste twee minuten met een zacht dromerig outro dat net zo goed door Alcest, Les Descrets of zelfs door Max Cavalera geschreven had kunnen zijn voor het zoveelste instrumentale Soulfly titelnummer. Diezelfde dromerige sound wordt voortgezet op het volgende nummer Wanderer en zodoende begin je bijna te vergeten dat je luistert naar een band waar black metal de voornaamste invloed van is. Tot na een kleine twee minuten de hel weer uitbarst en A. wederom de longen uit zijn lijf krijst. Maar ook daarna golft het nummer op mooie wijze toch weer heen en weer tussen twee extremen.

Het meest vreemde nummer dat ik in tijden heb gehoord is misschien wel Strayed, dat zo schizofreen klinkt dat het niet meer lijkt te weten of het black metal wil zijn of een nummer van The Cure. Het bijna vrolijke geluid doet zelfs poppy aan. Totdat deze uiteraard bruut verstoord wordt. Nog steeds weet ik niet wat ik er van vinden moet.

Met de laatste twee nummers, Escapist en Wires, wordt het album vervolgens afgesloten zoals de plaat ook begonnen is: melodieuze depressieve black metal, vrij van rustige dromerige tussenpassages. Wat dat betreft is Monsters een prima debuut van L’Homme Absurde binnen het genre. Over het algemeen hebben we te maken met interessante songstructuren en goede musici, maar soms voelt het in het geheel toch een tikkeltje ongebalanceerd aan en klinkt de productie wat aan de vlakke kant. Ook de zang van A. begon me tegen het einde van elke luisterbeurt te vermoeien, dit wegens het gebrek aan variatie. Voor liefhebbers van post-black metal/blackgaze is het desalniettemin zeker een aanrader om te checken en is de band een waardige toevoeging.

 

lhomme-absurde-monstersLabel:

Fono Ltd., 2016

Tracklisting:

  1. Sold
  2. Villains
  3. Apathy
  4. Disillusion
  5. Wanderer
  6. Strayed
  7. Escapist
  8. Wires

Line-up:

  • A. : Vocalen
  • Georgiy Bykov: Gitaar
  • Isod: Gitaar
  • Yuri S.: Bas

Links:

Score: 72/100