Les Discrets – Prédateurs

We wisten het vorig jaar in de zomer reeds met de release van de EP Virée Nocturne dat Les Discrets nooit meer hetzelfde zou klinken als op de twee vorige langspelers. Dat had bezieler Fursy ook reeds laten weten en eigenlijk zien we het echte resultaat nu pas met de plaat Prédateurs. Net zoals bij de EP: vergeet alles wat je wist van deze Franse band en maak je klaar voor een vrij unieke golf aan melancholische en tegelijkertijd relaxerende experimentele muziek.

Het zou fans van het post-rock- en shoegazegenre op het verkeerde spoor zetten door te stellen dat Les Discrets weer uit het befaamde vaatje tapt. Boven alles is deze release enorm dromerig en traag uitgesmeerd, dus wie opzwepend materiaal moet hebben, is hier zeker aan het verkeerde adres. Fursy en Audrey laten drie kwart van een uur trage, beklemmende melancholiek met een elektronische polsslag en dromerige akoestiek horen.

Aanvankelijk lijkt het wat te veel van het goede, maar ik kan niet ontkennen dat dit experimentele geheel me gaandeweg meetrekt. Na het reeds gekende Virée Nocturne wacht de leuke verrassing van Les Amis de Minuit, waarop het duo laat horen dat er toch nog steeds wat tempo en tintelende gitaarklanken aan bod komen om betoverende nummers te maken. Maar ook enkele van deze trage zwevers hebben een diepgaande ziel, zoals het mooie Fleur des Murailles. Het gaat beter binnen dan Le Reproche, dat wat aanleunt bij Virée Nocturne en opvolger Les Jours D’or. Of misschien verbleken deze twee tracks wat bij hetgeen hierop volgt, want het tweede hoogtepunt van deze langspeler is naar mijn gevoel Rue Octavio Mey. Een heerlijk rustige song die van mooie post-rocktinten en gitaarakoestiek voorzien is en waar de dromerige zang en zweverige achtergrond een verbluffend resultaat levert.

Wat uitschieters dus, maar eigenlijk drukken Fursy en Audrey een erg typische stempel op dit nieuwe werk en ze maken iets duidelijk: Les Discrets wordt nooit meer wat het was, dus wen er maar aan. Tegelijkertijd geven ze mee dat we daar niet rouwig om moeten zijn, maar dit nieuwe experiment op andere tijden een kans moeten geven. Ik vind het zelf een stapje terug op vlak van diepgang en perfectie, maar toch zien we dit zweverige duo graag terug op een plek als Roadburn waar ieder in de stemming is voor de klanken op Prédateurs. Ongetwijfeld komt de muziek van Les Discrets daar prima tot haar recht. De niche wordt ongetwijfeld kleiner voor de vriendjes van Neige, maar misschien is dat net het unieke eraan.

Score:  

76/100

Label:

Prophecy Productions, 2016

Tracklisting:

  1. Prédateurs
  2. Virée Nocturne
  3. Les Ames de Minuit
  4. Vanishing Beauties
  5. Fleur des Murailles
  6. Le reproche
  7. Les Jours D’or
  8. Rue Octavio Mey
  9. The Scent of Spring (Moonraker)
  10. Lyon – Paris 7h34

Line-up:

  • Audrey Hadorn – Zang
  • Fursy Teyssier  Gitaar, Bas, Zang

Links: