L’effet C’est Moi – Il Sole A Mezzanotte
Rage In Eden, 2012
L’effet C’est Moi is sinds het in 2007 verschenen debuut een naam die steeds vaker over de tongen rolt. Het soloproject van Emanuele Buresta neemt binnen het martial genre een opmerkelijke positie in door onder meer neo-folk, industrial, Middeleeuwse rituele muziek en overstuurde gitaren in het geheel te verwerken. Op deze plaat is dat nog veel meer het geval dan op zijn eersteling.
Il Sole A Mezzanotte vertelt het verhaal van Janus, de god met twee gezichten. Of het zo bedoeld was, weet ik niet; maar ook het album zou je zomaar in twee kunnen delen. De eerste zes nummers zijn vrij aards van opzet. De nadruk ligt hier op folk en de zang is vrouwelijk en etherisch. De volgende zes nummers hebben eerder iets spiritueels en duister. De muziek heeft meer pantser, is rigider en focust meer op de schaduwkant van de schepping. Persoonlijk zegt dat laatste mij iets meer, maar dat is een kwestie van smaak. Kwalitatief is er nauwelijks een verschil.
Buresta maakt met Il Sole A Mezzanotte een sterke comeback na vijf lange jaren. Fans van het martial genre die het zonder oogkleppen doen, moeten dit zeker eens beluisteren.
Tracklisting:
- Carmen Saliare – Versvs Ianvli
- E Domani è San Giovanni
- La Porta Degli Uomini – Ianva Inferni
- La Danza dei Fuochi
- Fors Fortvna
- Artemisia
- Striges
- Il Sole a Mezzanotte
- Sol Indiges – L’Antico Sole Risplende Ancora
- Lunae, Thymiama Aromata
- Ianvs Axis Mvndi
- Untitled
Line-up:
- Emanuele Buresta – alles
Links: