Met dit conceptueel album verzet deze gloednieuwe (opgericht in 2017) Duits-Oostenrijkse band zich tegen de door de Franse antropoloog Marc Augé in 1992 gedefinieerde non-plaatsen (voor de geïnteresseerden is er Wikipedia). Las Casas Viejas (ook voor de bandnaam is Wikipedia handig) haalt deze non-plaatsen uit hun strikt antropologische context, en gebruikt het als beeld voor verstedelijkt gebied, dat in deze kapitalistische maatschappij steeds meer icoon staat voor consumptie en productie. In schel contrast daarmee zet Las Casas Viegas de natuur: een plaats die nog open staat voor de verbeelding, en waar een steeds grotere nood aan is.
Deze tweespalt komt niet alleen naar voren in de teksten, maar ook in de muziek die soms hard, koud en desolaat, dan weer zacht, warm en verwelkomend is. De samples, veldopnames op weilanden met vrolijk fluitende vogeltjes, gaan vlot over naar grote fabriekshallen, waar metaal onheilspellend op metaal klinkt. De band verwoordt het steeds terugkomende dilemma tussen wat men zelf wil en wat de maatschappij wilt, en het onvermogen om een van beide volledig te behalen. Tot zover het idee achter de plaat, want na 193 woorden weet u nog steeds niet hoe dat klinkt!
Wel, Las Casas Viejas brengt atmosferische post-rock die opbouwt tot krachtige, op doom en black metal geïnspireerde post-metal. De blackened vocalen die vooral in het eerste deel van de plaat prominent aanwezig zijn geven de muziek een zeer koude, afstandelijke klank. Alle instrumenten liggen meestal goed in de mix en de twee zangeressen hebben elk hun eigen stemgeluid, wat voor een leuke afwisseling zorgt. De band weet een bleke atmosfeer te schetsen door de rauwe sound en die dan te verbreken door het gebruik van melodieën en samples.
De meeste nummers beginnen rustig (bijvoorbeeld de door speelse gitaartokkels begeleide baslijn in Klaustrophobie), om dan alle registers open te trekken. Op het voorgenoemde Klaustrophobie gebeurt dat door een van bijna alle effecten voorziene stem. Deze vind ik zelf iets minder geslaagd, gezien de stem het hele spectrum van de muziek overheerst, en de muziek zelf te hard naar de achtergrond dringt. Maar dat is natuurlijk maar mijn bescheiden mening. Luistert u vooral zelf naar deze plaat. Vooral voor fans van post- en black metal met een Encyclopedie Britannica in de boekenkast.
Score:
75/100
Label:
Alerta Antifascista Records, 2017
Tracklisting:
- Moribundus
- Kein Ort 1- nicht die Stadt und Lethargie
- Kein Ort 2- nicht keine Stadt und Lethargie
- Klaustrophobie
- Erinnerung
Line-up:
- Trish – Zang
- Tim – Drums
- Tobi – Gitaar
- Schtä – Zang
- Bubu – Gitaar
- Rudá – Bas
Links: