Kiss – Monster
Universal Music, 2012
Het is verdomd lastig een objectief stukje te pennen over een nieuwe Kiss. Er zijn Kiss-haters die alles wat de heren uitbrengen verafschuwen en er zijn de Kiss-fans die trouw alles voor zoete koek slikken wat de band uitbrengt. Afgaand op de reacties op het internet lijken er slechts weinigen in staat om een genuanceerde mening over de band en zijn output te berde te brengen. Althans, horen doe je ze amper. Ik ga een poging wagen naar aanleiding van het eind vorig jaar verschenen Monster.
Monster is inmiddels studioalbum nummer 20 in de bijna 40 jaar dat de band actief is. En dat is natuurlijk een prestatie op zich wanneer je je realiseert dat niet alle albums even goed waren en er eerlijk gezegd geen studioalbum valt te benoemen dat van A tot Z echt super is. Monster is het derde studioalbum sinds de make-up in 1996 weer werd opgesmeerd. Commercieel een prima zet, maar voor zover je in Kiss‘ geval van artistiek opzicht mag spreken betreur ik die stap. Het laatste maskerloze album Revenge en ook de unplugged-cd uit 1995 waren van hoge kwaliteit. Iets dat niet gezegd kan worden van het toch wat plichtmatige Psycho Circus. Het opvolgende Sonic Boom uit 2009 was degelijk en had zeker zijn momenten. En het nieuwe Monster? Is dat wat?
Om eerlijk te zijn is Monster van minder niveau dan zijn voorganger. Het is wellicht wat makkelijk, maar de band trapt opzichtig in oude valkuilen. De Gene Simmons-nummers zijn ouderwets onder de maat, Tommy Thayer doet veel te hard zijn best om te klinken als Ace Frehley en het totaalgeluid van Monster is niet best. Niet helder, voor Kiss-begrippen te ruig en resulterend in één grote brei. Een nieuw zwak punt dat mij nog het meest stoort en voor de toekomst verontrust is dat de stem van Paul Stanley, die menig matige plaat in de jaren ’80 redde, totaal naar de knoppen is. Neem daarbij dat het songmateriaal op Monster slechts met goede wil deugdelijk te noemen is en er blijft maar weinig genietbaars over. Het zijn de geijkte herkenbare meezingers waar de één prat op gaat en die de ander doet braken.
Monster is op zijn hoogst een aardige plaat geworden. Kiss-haters zullen hem kraken, Kiss-adepten zullen hem koesteren, maar ik kan me niet voorstellen dat de laatste groep dit album verkiest boven willekeurig welk Kiss-album uit de jaren ’70, of de betere albums uit de jaren ’80. Het schijnt dat de band nog vier platen voor Universal moet gaan uitbrengen. Ik mag hopen dat de heren net als in het verleden een aantal co-writers in de hand zal nemen en een producent die van wanten weet inhuurt. Anders wordt het ook voor de verstokte Kiss-fan een helletocht om de komende vier uitgaven te bewieroken.
Tracklisting:
- Hell or Hallelujah
- Wall of Sound
- Freak
- Back to the Stone Age
- Shout Mercy
- Long Way Down
- Eat Your Heart Out
- The Devil Is Me
- Outta This World
- All for the Love of Rock & Roll
- Take Me Down Below
- Last Chance
Line-up:
- Paul Stanley – gitaar, zang
- Gene Simmons – bas, zang
- Eric Singer – drums, zang
- Tommy Thayer – gitaar, zang
Links: