Jute Gyte – The Vast Chains
Jeshimoth Entertainment, 2014
Jute Gyte is terug met een nieuw oorverscheurend stuk microtonale black metal. Het lijkt wel als de dag van gisteren dat ik het vorige album Discontinuities recenseerde. Dat lijkt misschien wat overdreven maar het is in werkelijkheid slechts acht maanden geleden, wat nog redelijk aan de lange kant is voor iemand die gemiddeld per jaar zo’n drie á vier full-lengths op nietsvermoedende luisteraars loslaat. Zoals ik al zei hebben we wederom te maken met microtonale muziek, voor wie hier niet bekend mee is kan het geen kwaad om op bovenstaande link te klikken. In mijn vorige review heb ik geprobeerd uit te leggen wat hier nou zo speciaal aan is, want uniek is het wel.
Ik ben helaas bang dat de lol er wel een beetje af is. Waar met de vorige plaat ik nog enigszins overdonderd werd door hoe bizar en ongebruikelijk het allemaal klonk begint de verveling nu wel toe te slaan. Zoals de pioniers van de twaalftoonsmuziek honderd jaar geleden al ontdekte is het redelijk noodzakelijk om bij het wegnemen van structuur bij één aspect van de muziek, dat dit gecompenseerd moet worden door andere aspecten nog gestructureerder te maken. Experimenteren met muziek betekent niet meteen dat het onluisterbaar hoeft te worden en helaas gaat het bij Jute Gyte wel deze kant op. De structuur van de nummers, de maatsoorten, de drumpartijen: het is allemaal zo chaotisch dat de luisteraar verdrinkt in een zee van kwarttonen en onregelmatige maatsoorten. Pas vrij laat op het album worden er herkenbaardere elementen zoals de elektronische geluiden op het einde van Flux and Permanence toegevoegd. Verder blijft het allemaal erg ondoorgrondelijk en vermoeiend.
Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die de muziek niet wat voor een muzikale marteling deze Amerikaan weet te produceren. Toch blijft het wel een zeer uniek gegeven binnen de metal en in bredere zin muziek in het algemeen. Maar zoals het zo vaak is met hyper-avantgardistische experimenten als deze was het misschien beter geweest als het bij een eenmalige uitvoering was gebleven. Gezien de geschiedenis van deze artiest verwacht ik nog wel een flinke lading aan nieuw materiaal in dezelfde trant de komende jaren, en ik denk niet dat er veel mensen zijn die daar echt heel enthousiast van zullen worden. Het blijft uiteindelijk toch iets wat je vooral een keer aan je vrienden laat horen om ze met vingers in de oren de kamer uit te zien rennen, maar ik heb mezelf er nog niet op betrapt dat ik vrijwillig even een stukkie Jute Gyte opzet.
Tracklisting:
- Semen Dried into the Silence of Rock and Mineral
- Endless Moths Swarming
- The Inexpressible Loneliness of Thinking
- Flux and Permanence
- Refusing a Heavenly Mansion
- The Fire of This
Line-up:
- Adam Kalmbach – Alles
Links: