It Bites – The Tall Ships
Inside Out, 2008
De prijs voor de minst toepasselijke bandnaam gaat naar het Amerikaanse It Bites. Als de muziek van deze band namelijk iets niet doet dan is het bijten. Het album The Tall Ships balanceert ergens tussen rock en pop waarbij de balans iets te vaak in het voordeel van pop doorslaat.
Tot mijn stomme verbazing wordt deze band in de markt gezet als een soort van reünie van een superband. Nu loop ik echt al wel een tijdje mee maar van de drijvende krachten achter It Bites, zijnde Bob Dalton en John Beck, had ik tot op heden nog niet gehoord. Deze heren zouden tussen 1986 en 1991 de progwereld al onveilig gemaakt hebben met legendarische albums als The Big Lad In The Windmill en Once Around The World. Deze platen zijn echter volledig aan mij voorbijgegaan. Op The Tall Ships zijn de heren bijgestaan door John Mitchell (o.a. Arena, Kino) en Lee Pomeroy (Rick Wakeman).
Een goed voorbeeld van het overschot aan popgehalte is het nummer Great Disasters. Als je een referentie voor dit nummer zoekt dan kom je ongeveer uit bij de vrolijke dames van K3. Plopperdeplop zeg, wat een vrolijkheid. Helaas blijft het niet beperkt tot dit nummer. De ellende begint al gelijk bij het intro van het openingsnummer. Een stukje a-capella dat net even te lang aanhoudt. In het nummer For Safekeeping worden oeh’s en aah’s van stal gehaald die we kennen uit de meest foute periode van Queen. Over het algemeen genomen kun je dit album plaatsen in de hoek van albums zoals Yes deze maakte op het moment dat alle creativiteit die band al zo’n beetje verlaten had. De tachtiger jaren, waarin ze voornamelijk bezig waren met het maken van liedjes in plaats van de composities waarmee ze in de jaren zeventig furore maakte. Regelmatig rijst de vraag of dit album überhaupt een plekje op Zware Metalen in zou moeten nemen.
Een voorzichtig positief antwoord geeft al aan dat het gerust niet alleen maar kommer en kwel is op dit album. Op momenten zoals in het nummer Lights doet deze band Pallas-achtige dingen. Ook komen er zo nu en dan latere Spock’s Beard invloeden langs (Memory of Water). Het meest interessante nummer is het afsluitende This is England. Iets meer nummers van deze kwaliteit en het cijfer had wellicht iets hoger kunnen uitvallen. Nu blijf ik steken op een summiere voldoende.
Tracklisting:
- Oh My God
- Ghosts
- Playground
- Memory of Water
- The Tall Ships
- The Wind that Shakes the Barley
- Great Disasters
- Fahrenheit
- For Safekeeping
- Lights
- This is England
Line-up:
- John Mitchell – zang, gitaar
- John Beck – toetsen
- Bob Dalton – drum
- Lee Pomeron – bas
Links: