Ironstone – Prophecy

Geschreven door op 18-06-2020 om 21:59.

Ironstone is een vijfkoppige Australische band die met een debuut EP op de proppen komt. De band heeft al bijna vijfduizend vind-ik-leuks op Facebook. Dat is toch wel veel voor een debuut, dus ik vraag me af hoe de band in de kijker is geraakt doorheen de jaren. Voor deze EP is er nog één single uitgebracht en Bound stond zes maanden geleden ook al online. De promocampagne rond deze gasten lijkt me naar de letter nageleefd van hoe metalcore bands dit tien jaar geleden deden, maar de EP is in eigen beheer. De bandfoto geeft een neppe en cliché indruk. Een beetje stoer kijken, veel zwart en grijs, spelen met schaduwen, iedereen op een rijtje. De clip van Bound hervalt ook weer in dezeflde clichés. In de fiche staat er wel dat de band progressieve metal brengt. Iets klopt niet. Ik houd mijn hart vast.

Downpour begint met een typische fade-in. We horen zelfs een donderslag op de achtergrond. Mijn hand zit al tegen mijn voorhoofd geplakt en ik vrees voor het ergste. De gitaar valt in met een typische djentriff en een afgezaagd sitar geluid daarbovenop. Jongens toch… Flarden van Northlane schieten me voor de ogen als een koortsdroom. Ik hoop dat de zang alles nog kan rechttrekken, echter biedt deze geen soelaas. Dan van Ironstone zingt erg naar achter, een beetje zoals Daniel Tompkins (Tesseract, Skyharbor) ook doet, maar klinkt lang niet zo goed. Het klinkt een beetje te kerkelijk en dramatisch zoals een Joel Ekelöf (Soen). Ook heeft de zanger een vreemd accent. De band is van Australië maar ik hoor een Duitse tongval, met sappige s-klanken en overgeaccentueerde t’s en d’s. Bizar. Ook de screams klinken bijna gefluisterd en met vrij weinig korrel. Hier is duidelijk nog werk aan de winkel.

Bound is wel al een beter nummer en de zang draagt het refrein hier stukken beter. Better Unseen is dan nog een tree omhoog. We horen lichte thrashy invloeden en djentriffs. Ook de eerste ‘blegh’ in een breakdown is een feit, een essentieel element voor progressieve metal, toch? Ik herinner me die legendarische Dream Theater-plaat nog, Images and Blegh of die van Tool, Blegheralus of waar het allemaal mee begon, In The Court of the Blegh King van Blegh Crimson. Hollow heeft de beste gitaarriff van de EP. De zang schakelt hier moeiteloos tussen verschillende stijlen en brengt de boodschap overtuigend. De pauzes in de verzen zijn verfrissend. Echter stagneert de kwaliteit meteen bij het derde nummer. Het valt al bij al dus nog wel mee. Ironstone vermijdt gigantische blunders, buiten de genredefinitie dan, maar superlatieven zijn hier zeker niet aan de orde. De band heeft eerder een imagoprobleem lijkt me.

Prophecy bevat zes clichénummers met gemakkelijke refreintjes en een paar degelijke gitaarriffs. Deze EP is doorspekt met foute keyboardgeluiden die aanvoelen als bubbelgum lipgloss op opgespoten lippen. De productie is van hoge kwaliteit en zoals je zou verwachten, maar mist karakter. Het is allemaal héél typisch en herkauwd. Wat er progressief is blijft mij een raadsel. Ironstone heeft talent, maar zal zichzelf toch moeten heruitvinden om mijn oren te kunnen plezieren. De band klinkt alsof het een hoofdpodium kan openen: makkelijke, veilige en vergetelijke nummertjes brengen om een groot publiek aan te spreken en tegelijk stoer overkomen. Commercieel slim, maar het ontbreekt de band aan integriteit of smaak. Beter uitgelegd dan het onderstaande filmpje kan niet.

Label:

Eigen Beheer, 2020

Tracklisting:

  1. Downpour
  2. Bound
  3. Better Unseen
  4. Killed A Man
  5. Hollow
  6. Origin

Line-up:

  • Dan Charlton – zang
  • Edward Warren – gitaar, zang
  • Aidan Kalms – gitaar, toetsen
  • Oliver Hosking – bas, zang
  • Jackson Whyte – drums, zang

Link: