INRI – Entangled in a Paradox
Neen, dit is niet alweer een nieuwe CD van de Nederlandse death metalband INRI, maar wel de debuut-CD van een (eveneens Nederlands) black metalduo onder dezelfde naam.
Ik zeg wel black metal, maar in wezen is de muziek nogal moeilijk te omschrijven. INRI speelt een soort doomy black metal voorzien van keyboards en een heuse drumcomputer. Denk nu niet meteen aan Limbonic Art, want daar heeft dit gezelschap weinig mee te maken. De muziek is namelijk veel logger en baadt toch duidelijk in een ander soort sfeer. Ga bij dat doomy aspect ook niet direct associaties maken met pakweg My Dying Bride en aanverwanten, want ook hier zit het ’em meer in het aspect sfeer. Lezers die vlug van begrip zijn, weten ondertussen al dat dit schijfje zich niet makkelijk laat omschrijven.
De CD telt slechts vier tracks, maar we spreken dan ook over een gemiddelde duur van een minuut of acht per nummer. De lange duur van de nummers hebben één groot nadeel: ze blijven niet hangen. Er gebeurt zo veel in één nummer dat het begin en het einde van een nummer bij wijze van spreken totaal anders klinkt. OK, ik druk me misschien wat sterk uit nu, maar feit is wel dat de nummers toch iets te onsamenhangend zijn om écht te gaan boeien. Dat is jammer, want op zich hebben de songs af en toe erg sterke momenten. Ik zou de band dan ook aanraden die sterke passages uit de nummers te filteren en alle overbodige, minder sterke riffs er uit te pleuren. Misschien heb je dan maar een minuut of tien muziek in plaats van de 35 minuten die je nu hebt, maar pas dan ga je echt opvallen tussen de moordende concurrentie.
Er staan dus wel degelijk sterke momenten op deze debuut-CD en dat meen ik. Hier en daar passeert er een riff die lekker vet is en ook het gebruik van de keyboards is niet altijd even alledaags, wat de originaliteit ten goede komt. Mijn favoriete nummer is trouwens ‘Longing for the Past’ (minus de wat amateuristisch aandoende lead op het einde) omdat dat nummer zich het meest blijft hangen.
Al bij al is deze debuutschijf toch een hele prestatie als je weet dat alles gedaan is door maar twee man en dat ook de omstandigheden waarin de opnames gebeurden niet de beste waren. Dat op alleen al verdient respect in mijn ogen en ik hoop dan ook van harte dat de band zich de kritiek aantrekt en tweemaal zo gedreven ten strijde trekt en de goeie punten (de originele toetsen en de vette riifs) verder uitwerkt. Als ze dat doen wordt de volgende plaat er één om écht trots op te zijn.
Tracklisting:
1. Oblivion Awaits
2. Lost in a Persevering Void
3. A Moral Vulture’s Slavery
4. Longing for the Past