Imbolc – Il Tempio Del Dolore
Eigen Beheer, 2014
Symfonische blackmetal band Imbolc keert na zes jaar terug met het tweede album, Il Tempio Del Dolore. Een plaat die af en toe weet te boeien, maar voornamelijk ongeïnspireerde riffs laat horen en dat is jammer, want er zijn een hoop mogelijkheden te vinden op dit album.
Il Tempio Del Dolore opent met intro Crawling into Oblivion dat atmosferische keyboards bevat en een amusante sample. Er wordt een goede sfeer gezet, maar helaas is dit niet in lijn met de atmosfeer van de rest van het album. Na deze intro verwacht je overspoeld te worden door dikke stoner-doom riffs. Als daarna Dead In Flesh inzet, slaat de atmosfeer dan ook om en niet ten goede. Wel is duidelijk dat alles uit de kast wordt getrokken: synthesizer, cleane koorzang en atmosferische riffs. The Land Where Cold Wind Blows begint met een toffe riff. Dit is misschien wel het meest agressieve nummer van het album. Het doet dan ook minder atmosferisch aan, mede door het tempo en de black-thrash riffs.
The Well pt. 1 is een atmosferische track met tokkelende gitaren, voorzichtige synthesizer en een rustige drumbeat. Later komen er gefluisterde vocalen bij, die doen denken aan de vocalen die met vlagen op de oude albums van Dimmu Borgir voorbij komen. De invloed van Dimmu Borgir komt ook terug in het tweede deel van The Well met slepende riffs die ook aan het oude werk van deze band doen denken. Invloeden van Emperor komen ook duidelijk naar voren, zeker in de stijl van de vocalen.
Meest originele en experimentele track is misschien wel de laatste. Drops of Life combineert tokkelende gitaar en gefluister met verschillende lagen synthesizer. Het geheel werkt best goed, tot besloten wordt om over te gaan op een wel erg afgezaagde vioolmelodie, waarna wordt afgesloten met een degelijke, galmende riff die een postrock album niet zou misstaan.
De productie is niet al te best: de vocalen, drums en leads van de gitaar liggen erg hoog in de mix. Het effect is dat de riffs vaak niet goed gehoord worden, wat waarschijnlijk bijdraagt aan het feit dat ze niet blijven hangen. Dit album is vrij gelaagd en het is zonde dat de helft van die lagen moet lijden onder de andere helft. Mijns inziens heeft symfonische muziek een nette, uitgebalanceerde productie nodig. Om nog even terug te komen op de drums: niet alleen liggen ze te hoog in de mix, maar de trigger over de basdrum heeft een veel te hoge pitch. Als er snel wordt gespeeld, klinkt het alsof er elektriciteit kraakt in de opname.
Dit tweede album van Imbolc laat zien dat de band wel weet hóe de muziek geschreven moet worden, maar het uiteindelijke resultaat is erg afgezaagd (op de slechte manier) en bevat weinig memorabele elementen. Mede door de slechte productie vond ik dit geen plezierige ervaring. Misschien is dit meer iets voor diehard fans van symfonische blackmetal, maar ik sla de volgende keer over.
Tracklisting:
- Crawling into Oblivion
- Dead in Flesh
- The Land Where Cold Wind Blows
- The Well pt. 1
- The Well pt. 2
- Aeon Light
- The Stonebook
- Il Tempio Del Dolore
- Drops Of Life
Line-up:
- Valentz – Drums, Vocalen, Keyboard
- Images – Gitaar, Bas, Keyboard
Links: