Iced Earth – Dystopia
Century Media Records, 2011
Dystopia is de beste Iced Earth-studioplaat sinds Something Wicked This Way Comes uit 1998. Zo dat is eruit. Na het fantastische live-document Alive In Athens dat volgde op die 1998 release kwam de band met het in mijn ogen maar suffe Horror Show. Kort daarop verliet Matt Barlow de band, kwam Tim ‘Ripper’ Owens de band versterken om rond 2008 weer het veld te ruimen voor Barlow. Op de drie albums die Iced Earth in die periode uitbracht stond met name het concept centraal waardoor de muziek in mijn ogen een iets te episch karakter meekreeg en de band daardoor wat aan het modderen was. Anno 2011 brengt Iced Earth Dystopia dat is ontdaan van alle franje (oosterse intro’s, massale koorzang, verhalende midtempo-songs). De band doet weer datgene waardoor ik ten tijde van The Dark Saga werd aangetrokken tot Iced Earth. Vette power metal spelen waar de nadruk ligt op de strakke staccato riffs van Jon Schaffer, denderende dubbele bass-patronen en catchy refreinen die op Dystopia gezongen worden door nieuwkomer Stu Block.
Grootste verrassing op Dystopia is niet Stu Block, die in de lagere regionen klinkt als een kopie van Barlow en in de hogere regionen het stemgeluid van Owens benadert. Nee, het is met name de in mijn ogen geslaagde terugkeer naar de sound van weleer. Vanaf opener Dystopia tot afsluiter Tragedy & Triumph klinkt de band weer als vanouds. Het is natuurlijk niet allemaal origineel, maar de songs staan weer op zich, kennen een kop en een staart en gaan er, zonder overbodige in- en outro’s, in als zoete koek. Er is een aangename balans tussen midtempo en uptempo nummers waarbij de laatste categorie de overhand voert. Het feest der herkenning barst pas echt los tijdens Boiling Point waarin de bellen uit Burning Times klinken. Anguish Of Youth doet door de akoestische gitaren een beetje denken aan Last December, Days Of Rage kent dezelfde felle riffs zoals die gespeeld worden op een nummer als Violate en tenslotte lijkt End Of Innocence het broertje te zijn van Blessed Are You. Nummers die ik niet direct met eerder topmateriaal associeer, maar zeer de moeite waard zijn, zijn Equillibrium, Dark City en het titelnummer.
Ik ben erg blij met deze nieuwe plaat van Iced Earth. Eerlijk gezegd had ik de band al begraven. Dystopia is een geslaagd nieuw hoofdstuk in het boek Iced Earth. Natuurlijk; de band speelt op save, zanger Block heeft (nog) geen eigen smoel en kwade tongen zullen de band van zelfplagiaat beschuldigen. Het is allemaal waar, maar Dystopia zal nog geregeld rondjes in mijn speler draaien, in tegenstelling tot de drie voorgaande platen, want dit is de Iced Earth zoals ik die graag hoor.
Tracklisting:
- Dystopia
- Anthem
- Boiling Point
- Anguish Of Youth
- V
- Dark City
- Equilibrium
- Days Of Rage
- End Of Innocence
- Tragedy And Triumph
Line-up:
- Stu Block – zang
- Jon Schaffer – gitaar
- Troy Seele – gitaar
- Freddie Vidales – bas
- Brent Smedley – drums
Links: