En hoppa: lekker gewoon een Helmut Lotti recensie op Zware Metalen. Ik zie het André Rieu nog niet zo snel doen: scoren als artiest in de klassieke sector maar ook in het hardrockmilieu. Mijn Gentse stadsgenoot (van origine toch) Helmut Lotti speelt het wel klaar. Na een carrière met miljoenen verkochte albums als Elvis-imitator, zanger van klassieke stukken, crooner en zelfs bewerker van Afrikaans getinte muziek, haalt Lotti opnieuw de hitlijsten met hardrockcovers. Die vind je op zijn nieuwe album Heart Rock.
Het woord “Heart” in plaats van “hard” maakt al duidelijk dat er hier geen plaats is voor Slayer of Obituary. In plaats daarvan krijg je nu een aantal meer romantisch of ‘poppy’ getinte favorieten van Helmut – vaak uit de jaren 80 – in een rockend jasje. Dat is wellicht niet eens een slechte keuze. Ondanks de stoere noemer “Hellmut Lotti Goes Metal” (“hell” effectief met dubbel l) waarmee hij ons bijvoorbeeld op Graspop Metal Meeting verraste, heeft Helmut geen ruige rockstem. Hij kan hoog, hij kan breed gaan, maar zijn stem is licht, met een altijd braaf en vriendelijk timbre.
Het is ook geen ‘copy-paste’-verhaal. Zijn versie van Bed of Roses van Bon Jovi bijvoorbeeld doet het heel goed in de Vlaamse hitlijsten. Maar ze is een stuk meer pianogericht (zeker in het begin). Idem voor Nothing Else Matters van Metallica: ook hier kiest Lotti voor een hele zachte start (je hoort zelfs een hoorn), waarbij hij totaal niet probeert om als James Hetfield te klinken. Slim bekeken! Nog een semi-ballade die onder het mes gaat is Dream On van Aerosmith. Lotti geeft zelf ruiterlijk toe dat hij het origineel vocaal niet kan benaderen maar lost dat goed op door er een eigen draai aan te geven. Bovendien wordt het nummer flink ingekort.
Als bewoner van de Lage Landen is het leuk te zien dat Lotti ook zijn Nederklassiekers kent: When The Lady Smiles van Golden Earring krijgt een verdiende plaats op dit album, inclusief het bekende echoënde gitaartje. Het is moeilijk om de sfeer van het origineel te overtreffen, maar deze versie is best oké. Een beetje braaf, maar ook dat woord had ik al eens gebruikt.
Zijn er dit keer dan geen echte hardrocknummers te vinden? Jawel hoor, Breaking The Law van Judas Priest is DE uitschieter van dienst. Maar hoe kan de gladde stem van Lotti de ruigheid van Rob Halford in dit nummer benaderen? De oplossing: door Johan, de broer van Helmut in te schakelen. Zijn muzikale carrière draaide op een veel lager pitje maar hij is wel de “echte” hardrocker van de twee, en nu trouwens actief als zanger van de Belgische classicrockband Beyond The Labyrinth. Hun stemmen vertonen gelijkenissen maar die van Johan klinkt wat rauwer. Vandaar dat ze in duet hier te horen zijn. Alweer: slim bekeken.
Als afsluiter kiest Lotti voor het onverwachte Que je t’aime van de Belgisch/Franse rocklegende Johnny Hallyday. In de live versie weliswaar! Een powerballad met de Franse flair geflankeerd door een iconisch orgelriedeltje waar Lotti zijn stem heel goed in past. Puur muzikaal waarschijnlijk het beste nummer van het album.
Label:
Universal Music, 2025
Tracklisting:
- Dream On
- I Don’t Wanna Cry Anymore
- Zombie
- When the Lady Smiles
- Bed of Roses
- Cold as Ice
- Love Is a Battlefield
- Born to Be Wild
- Nothing Else Matters
- Seven Days and Seven Nights
- Call Me
- Breaking the Law
- Que Je t’Aime [Live]
Line-up:
- Helmut Lotti – Vocalen
- Pedro Gordts – Toetsen
- Tim Boegaert – Gitaar
- Bram Van Den Berghe – Gitaar
- Filip Van Laer – Drums
- Herwig Scheck – Bas
Links: