Ik denk niet dat ik eerder de “eer” had om een In Flames te mogen reviewen. Vreemd, aangezien ze al 26 jaar bezig zijn met het maken van platen. Ik heb In Flames altijd samen met Soilwork, Dark Tranquillity en Arch Enemy in een kwartet bekeken. Soilwork was ik kwijt na Natural Born Chaos (en de nageboorte Figure Number Five) en is herboren met The Ride Majestic. Dark Tranquillity is nooit teleurstellend geworden, maar piekte met Damage Done. Arch Enemy is een verloren zaak na Wages of Sin (ook al ben ik stiekem wel fan van Anthems of Rebellion, en die dateert ook al van 2003 …). En In Flames? Dood en begraven na de overgangsplaat Come Clarity. Waar Soilwork zich begon te herpakken na Stabbing the Drama en zelfs Arch Enemy ondertussen doorheeft dat platen als Khaos Legions een no go zijn, blijft In Flames koppig aarsplaten produceren. Gothenburg metal op Amerikaanse wijze, met een vleugje Deftones en vooral heel erg veel emogezanik. Het lijkt wel alsof In Flames een verlengde puberteit doormaakt. Is het einde er gekomen met Battles?
NEEN! Integendeel. In Flames verlengt zijn verblijf in de puberteit. In Flames gaat koppig door met het maken van melometal die volledig losgekoppeld is van de melodeath die ze ooit maakte. Neen, dit heeft meer punten van overeenkomst met Coldplay dan met The Jester Race. Luister maar eens naar het kleuterige The Truth met zijn meezingstroofje en stadion”rock” vibeje. Serieus, hoeveel marketeers zaten er in de studio toen ze dit opnamen??? En dan die teksten …
How far to go, I’ll never know
I pushed too hard, so you ran away
I know you bleed for me
And you know I die for you
Nog even en In Flames zal ook granaten beginnen opvangen, zoals die Bruinoog van Mars. Serieus. Nekschot. En mocht dit nu nog een soort van emogoth/HIM-metal overtuiging of doorleefdheid hebben, dan was het een kwestie van smaak. Maar neen hoor, aframmelen zonder overtuiging. Fuck you In Flames. Fuck You!
Serieus. Echt. Serieus. Ik had al genoegen genomen met een groove metal Deftones wannabe plaat. Maar zelfs dat krijgen we niet. In Flames neemt zijn metalpensioen op en maakt slappe rock die zowaar nog matter en slapper is dan de nieuwe Metallica. Je moet het maar doen. Er was een tijd dat In Flames regeerde, er was een tijd dat het een eer was om een In Flames-kloon genoemd te worden. En nu is de tijd gekomen dat In Flames reviewen geen eer meer is. Bah, ga vis vangen of zo.
Label:
Nuclear Blast, 2016
Tracklisting:
- Drained
- The End
- Like Sand
- The Truth
- In My Room
- Before I Fall
- Through My Eyes
- Battles
- Here Until Forever
- Underneath My Skin
- Wallflower
- Save Me
Line-up:
- Björn Gelotte – Gitaar
- Anders Fridén – Keel
- Peter Iwers – Bas
- Niclas Engelin – Gitaar
- Joe Rickard – Drums, Drum programming
Links:
Score: 50/100